Κάποιες σκέψεις για την ομιλία Σαμαρά

Υποβλήθηκε από Θεόδωρος Ορέστης την Δευ, 26/09/2011 - 22:26.

Posted in 

• Πολιτική
 
• Ραφαήλ Καλυβιώτης

του Ραφαήλ Καλυβιώτη

                Αποφάσισα να αναφερθώ στην ομιλία του κ. Α. Σαμαρά στην ΔΕΘ, διότι εντυπωσιάστηκα από την πληθώρα άρθρων στο διαδίκτυο, τα περισσότερα εκ των οποίων τα διέκρινε μία ιδιότυπη εμπάθεια ως προς τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Πριν όμως εστιάσω στα επιμέρους στοιχεία της ομιλίας θα ήθελα να υπενθυμίσω εις τους φίλους αρθρογράφους, οι οποίοι κόπτονται για κάποιες φιλελεύθερες παραδόσεις που δήθεν καταπατάει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ότι είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα που εκλέγεται από την βάση με εσωκομματικό αντίπαλο, καθώς επίσης και το γεγονός ότι πάμπολλες από τις απόψεις του ήταν ήδη γνωστές στο ευρύ κοινό το οποίο μαζικώς συμμετείχε για να εκλέξει αρχηγό δύο χρόνια πριν.

Όσον αφορά τώρα την ομιλία του, είναι από τις λίγες φορές που κατατίθεται ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα το οποίο να διακρίνεται από σαφείς ιδεολογικούς άξονες, κατά τους οποίους η μία ιδεολογική προκείμενη να συνεπάγεται την επόμενη. Επομένως υπάρχει συνοχή είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι με αυτές τις συντηρητικές θέσεις. (Παρεμπιπτόντως συντηρητισμός δεν συνεπάγεται οπισθοδρόμηση στην ορολογία της πολιτικής επιστήμης. Διευκρίνηση απαραίτητη για την Ελληνική “ορθόδοξη” διανόηση, η οποία για γνωστούς-άγνωστους λόγους αγνοεί σημαντικούς συντηρητικούς στοχαστές όπως ο Έντμουντ Μπερκ, ο Ουίλιαμ Πεν, ο Άντον Σμίθ κ.α.).

                Εκκινώντας από τις αρνητικές διαπιστώσεις που θεωρώ ότι είναι παράταιρες σε ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα θα χρεώσω στον κ. Σαμαρά την υπερβολική του ευαισθησία στον μικροϊδιοκτήτη ο οποίος συνεχώς βάζει λουκέτο στην επιχείρησή του, αλλά και στους δημοσίους υπαλλήλους που δεν πρέπει να απολυθούν αλλά να μπουν σε εφεδρεία. Διότι όσον αφορά τους μικροϊδιοκτήτες είναι κοινή διαπίστωση ότι σε μία σύγχρονη ανταγωνιστική οικονομία δεν δύναται να υφίσταται τέτοιος μεγάλος αριθμός, την στιγμή που δεν υπάρχει πληθώρα μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες και καλύτερες υπηρεσίες προσφέρουν, αλλά και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων απασχολούν. Βεβαίως, ουδείς διανοείται την εξάλλειψη του μικροϊδιοκτήτη. Αντ' αυτού όμως θα ήτο πριτιμώτερο ο αριθμός να είναι μικρότερος και ταυτόχρονα οι προσφερόμενες υπηρεσίες καλύτερες. Από την άλλη, θεωρώ ότι είναι αναπόδραστη η απόλυση ενός μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι κυριολεκτικά παρασιτούν εις βάρος της πλειοψηφίας. Ναι μεν η εργασιακή εφεδρεία αποτελεί μία λογική κατά την οποία οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι και όχι σαν αριθμοί (κουλτούρα προπαγανδιζόμενη αισχρά από την άκρα δεξιά του οικονομικού φάσματος, συνεπικουρούμενη από εγχώρια ΜΜΕ) αλλά σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις όπως η σημερινή οφείλει η πολιτική να παίρνει λειτουργικές αποφάσεις λαμβάνοντας υπόψιν το σύνολο.

                Ωστόσο, είναι αδύνατον να μην αναφερθούν και κάποιες καινοτομίες οι οποίες απετέλεσαν έκπληξη για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που διάβασαν το πρόγραμμα. Τέτοια καινοτομία είναι σύνδεση σε ένα τρίγωνο της ναυτιλίας (ενεργειακής και μη) – οικονομίας - εξωτερικής πολιτικής. Το τρίγωνο αυτό και αλληλοτροφοδοτούμενο είναι αλλά και ενέχει προοπτικές σε ένα μακροπρόθεσμο επίπεδο να αποφέρει πολλά έσοδα, κεφάλαια και την συνεπαγόμενη ισχύ σε ένα στρυφνό γεωστρατηγικό κόμβο στον οποίο οφείλει η Ελλάδα να ηγεμονεύει. Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η απάντηση του κ. Σαμαρά στα προτάγματα του στρατηγικού βάθους Νταβούτογλου, ιδίως εφόσον ισχυρίσθηκε ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ.

                Δεύτερον, θετικά αποτιμάται η αναφορά του σε συγκεκριμένες οικονομικές τάξεις οι οποίες είναι δυνατόν να αποτελέσουν τον μελλοντικό αστικό χώρο της Ελλάδος και οι οποίες θα μπορέσουν έπειτα από μία λογική φορολόγηση να προσφέρουν και τις απαραίτητες θέσεις εργασίας. Η ξεκάθαρη αυτή τοποθέτηση είναι θετική αφού είναι από τις λίγες φορές που ένα πρόγραμμα στοχεύει ρητά σε μία ενιαία οικονομική πολιτική, με κύριους “ταξικά” εκφραστές, δίχως να συνυπολογίζεται το κόστος σε ψήφους από άλλες υποομάδες συμφερόντων. Η ρητή δε αναφορά στην προστασία της ιδιοκτησίας ως αναφαίρετο δικαίωμα (αλλά και προέκταση της προσωπικότητος) είναι μία ξεκάθαρη φιλελεύθερη θέση. Είναι κρίσιμο τούτο το σημείο για την διάσπαση της προνεωτερικής σχεδόν και παρωχημένης οικονομικής δομής της κοινωνίας μας.

Για το τέλος άφησα την πιο πολυσυζητημένη τοποθέτηση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έχει να κάνει με τα σχολικά βιβλία και το κατά πόσον αυτά θα πρέπει να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση στα ελληνόπουλα. Έχω την αίσθηση, ότι η άποψη αυτή σε οποιοδήποτε άλλο δυτικό έθνος-κράτος , διότι ο κόσμος μας ακόμα από έθνη-κράτη απαρτίζεται, όχι μόνον ακραία δε θα θεωρείτο αλλά μάλλον δεδομένη. Τίποτα παράλογο δεν είχε αυτή η τοποθέτηση του κ. Σαμαρά. Είναι απλώς μία υποκατάσταση της φυσικής ροής των πραγμάτων, εάν σε αυτήν δεν είχε παρεμβληθεί η “εκσυγχρονιστική” ομάδα Σημίτη με πρόταγμα το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητος και η ανίκανη ιδεολογικά κυβέρνηση Καραμανλή. Κατά τα άλλα η διδαχή της κυρίαρχης κουλτούρας της patria, των αγώνων της και γενικώτερα της ταυτότητός μας όχι μόνον ακραία δεν είναι, αλλά αντιθέτως καταλαμβάνει το κέντρο του ιδεολογικού φάσματος ανάμεσα στον ουτοπικό διεθνισμό της εργατικής τάξης (σύμφωνα με τον οποίο ο προλετάριος δεν έχει πατρίδα, άρα ούτε και έθνος) και τον σχετικισμό της ιδιωτικής εκπαίδευσης για μία απροσδιόριστα αυτόφωτη καλλιέργεια (δίχως βέβαια να απαντάται ποιος θα κρίνει την ύλη, ποια κριτήρια πρέπει να χρησιμοποιηθούν και εάν οι ιδιώτες γονείς είναι πάντοτε οι κατάλληλοι να αποφασίσουν για τον τρόπο ανατροφής των παιδιών τους). Άλλωστε σε έναν πολυκατακερματισμένο ταυτοτικά κόσμο (με ενδιάμεσες αξίες την κατανάλωση και την εκτροφή της ανάγκης για επιπλέον κατανάλωση), η εθνική ταυτότητα αποτελεί το απαραίτητο ανάχωμα και αντίσταση στην μαζοποιητική κουλτούρα.

                Φυσικά, δεν θα μπω καν στην διαδικασία να σχολιάσω το κατά πόσον πατριώτης, υπερπατριώτης ή πατριδοκάπηλος είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Τέτοιου είδους  δίκη προθέσεων δεν είναι έργο του πολιτικού σχολιαστή. Θα έλεγα δε ότι είναι και αντιδεοντολογικό. Δεν γνωρίζω εάν ο κ. Σαμαράς είναι σε θέση να υλοποιήσει ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα, ιδιαίτερα τη στιγμή που οφείλει να επαναδιαπραγματευτεί με μία Ευρώπη σε σύγχυση και ένα άκαμπτο στις οικονομικές του αντιλήψεις Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν γνωρίζω εάν το πολιτικό του προσωπικό θα είναι επαρκώς ικανό και ανανεωμένο. Ο λαός μας δοκιμάζεται και περνά μία από τις πιο σκοτεινές του ώρες. Οφείλει να ενημερώνεται, οφείλει να αποκτήσει την αρετή της υπομονής και κυρίως οφείλει όταν έλθει η ώρα να συμμετάσχει. Ο Τοκβίλ έλεγε ότι οι υπερβολικές προσδοκίες σε κρίσιμες καμπές της Ιστορίας οδηγούν τα έθνη σε αυτοκαταστροφή. Ας το έχουμε υπόψιν.