Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,

Ελλάδα, το σύνορο της βαρβαρότητας. Του Π.Αργυρίου

11:01 - Κυρ 16/05/2010, tvxsteam

[ - ]  Μέγεθος  [ + ]

Η ελληνική πολιτική στα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει κινηθεί από την αποδόμηση προς στην καταστροφή, προς τα ιστορικά αδιέξοδα και μονοδρόμους, πήρε το δρόμο της μη επιστροφής για να καταλήξει εσχάτως στην ανεπανόρθωτη καταστροφή.

Τα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης οδηγούν σε μείωση της αγοραστικής δύναμης με παράλληλες εκρηκτικές πληθωριστικές τάσεις που όχι μόνο δεν επιδιώκεται να αποτραπούν αλλά αντίθετα ενθαρρύνονται και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεα σε πάγωμα της αγοράς το φθινόπωρο. Σε συνδυασμό με τις απόλυτα δικαιολογημένες και αναγκαίες απεργειακές κινητοποιήσεις η Ελλάδα θα πάψει να παράγει έσοδα, ακόμα και στο επίπεδο της εσωτερικής οικονομίας. Τι είδους μέτρα εξόδου από το αδιέξοδο είναι αυτά; Ποια η σύνεση ή η πρόβλεψη που τα προτείνει; Καμία. Τα μέτρα αυτά είναι τα μέτρα μιας οικονομικής δικτατορίας. Είναι η επιβολή αυτού που η Naomi Klein ονομάζει δόγμα του σοκ. Και το δεχόμαστε στη ραχοκοκκαλιά μας. Η δεκαετία του 2010 είναι το τέλος του μορφώματος που ονομάζεται μεταπολεμική Ελλάδα.

Τα “μέτρα” ουσιαστικά οδηγούν στην εκ προμελέτης δολοφονία της ετοιμοθάνατης ελληνικής οικονομίας. Με κανένα τρόπο δεν αποτελούν λύση ή διέξοδο γιατί δεν έχουν σχεδιαστεί για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως είναι μέτρα που οδηγούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα της χώρας της Ελλάδας σε φτώχια, πραγματική φτώχεια και εξαχρείωση και τις μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες προ τετελεσμένων γεγονότων και σε απόλυτη πολιτική ομηρία και εξάρτηση.

30 χρόνια εντελοδόχων ελλήνων πολιτικών που υπηρέτησαν πολιτικοοικονομικές άρχουσες τάξεις του Δυτικού κυρίως κόσμου, του καπιταλιστικού στερεώματος κάνοντας παράλληλα “τα δικά τους” στο εσωτερικό της χώρας. Αυτοί οι άνθρωποι και η “ανέξοδη διαφθορά” που μας έταξαν αποτέλεσαν την κερκόπορτα που θα επέτρεπαν το πλιατσικολόγημα της χώρας από τους οικονομικούς δολοφόνους.

Ο κόσμος άλλαξε τη δεκαετία του 80. Ο νέος καπιταλισμός, ο άκρατος νεοφιλευθερισμός χωρίς όρια, χωρίς καμιά έννοια ανταποδοτικότητας, χωρίς κανένα σεβασμό για την κοινωνία και τις ανάγκες της, ο καπιταλισμός των οικονομικών κονκισταδάρων που το μόνο όραμα και μέλημα τους ήταν η “μεγιστοκοποίηση κέρδους”, ο ληστρικός καπιταλισμός χωρίς καμία ηθική αναστολή, η επιχειρηματικοποίηση της απληστίας, σχεδιάζει εδώ και μια τριακονταετία τον 21ο αιώνα. Και το κάνει ηλιθιωδώς, τόσο ηλιθιωδώς που μέσα σε μια δεκατία κατάφρε να μετατρέψει την μεγαλύτερη βιτρίνα του, τις ΗΠΑ, από αδιαμφισβήτη παντοκρατορία σε έναν μόνο από τους πολλούς πλέον ισχυρούς πόλλους του παγκόσμιου γεοπολιτικού και οικονομικου παιχνιδιού.

Και οι οικονομικοί δολοφόνοι, οι πτωματοφάγοι, οι πτωματοφάγοι ήρθαν και εδώ. Και δεν ήρθαν απρόσκλητοι. Τους κάλεσε ο Μητσοτάκης ως επενδυτικούς μεσσίες, ο Σημίτης ως χρηματιστηριακούς μάγους, ο Καραμανλής ως λογιστικούς ζογγλέρ και διαχειριστές του εθνικού χρέους.

Που βρισκόμαστε τώρα; Φυσικά και όχι στο συμμάζεμα της ελληνικής οικονομίας αλλά στην οριστική διάλυση και υποδούλωσής της.

Γιατί το κάνουν; Φτάνει η κακοδιαχείρηση, η διαφθορά, η ατιμωρησία και ο αναλογικά τεράστιος όγκος χρέους της χώρας σε σχέση με τις οικονομικές της δυνατότητες για να δικαιολογήσει την παγκόσμια πλύση εγκεφάλου που επιτελείται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε;
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ.

Τότε τι ακριβώς επιδιώκουν;

Αυτό που κάνουν στην Ελλάδα είναι το πρώτο από μια σειρά κοινωνικών πειραμάτων που θα εφαρμοστούν αρχικά στις αδύναμες οικονομίες της Δύσης και ωσμωτικά θα περάσουν και στις ισχυρότερες.

Αυτό που κάνουν είναι απότοκος των παρενεργειών της παγκοσμιοποίησης που δεν προβλέφτηκαν. Αυτό που κάνουν είναι δοκιμή για να δουν αν μπορούν να ανακτήσουν τη χαμένη οικονομική ισχύ και τον έλεγχο πάνω σε αυτή.

Με την παγκοσμιοποίση, το κεφάλαιο και οι βιομηχανικές υποδομές του μετακινήθηκαν σε περιοχές του κόσμου όπως η Κίνα και η Ινδία με άφθονα και φθηνά εργατικά. Χάρην στις εθνικές πολιτικές αυτών των χωρών όμως που παρά την είσοδο ξένου κεφαλαίου αξίωσαν και διατήρησαν ικανό μέρος ελέγχου και απρρόφησαν μέρος του κεφαλαίου αντί να απορροφηθούν από αυτό, ο ληστρικός καπιταλισμός βρέθηκε σε μια δυσάρεστη θέση: Η Κίνα έγινε μέσα σε μερικά χρόνια μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του πλανήτη (σε οικονομικό και σε επίπεδο βιομηχανικής παραγωγής είναι η μεγαλύτερη δύναμη) ενώ ο ληστρικός καπιταλισμός βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό απογυμνωμένος από βιομηχανικές υποδομές και με ελλειπή έλεγχο στα κεφάλαια που ο ίδιος είχε επενδύσει σε Κίνα και Ασία. Το μόνο που του απέμεινε ήταν η διαχείρηση της εικονικής οικονομίας. Η πραγματική οικονομία δε γύρισε ποτέ σπίτι.

Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα τώρα είναι το πείραμα της επαναδημιουργίας των παλιών τάξεων, κυρίως της εργατικής. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρείται στην Ελλάδα μέσω της τεχνητής πρόκλησης φτώχιας η δημιουργία άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών.

Πρώτα η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.

Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική επάνασταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.

Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης που θα αντιρροπήσει την ασυγκράτητη Κινεζική ανάπτυξη. Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμου. Σε αντίθεση με την Αμερική που αποτελεί εξαρχής ένα κοινωνικοπολιτισμικό πείραμα και μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό της όσες φορές και όπως θέλει, η Ευρώπη της μακραίωνης ιστορικής, πολιτισμικής, επιστημονικής, διοικητικής και οικονομικής ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υποστρωματικές κοινωνίες και τη συναίνεση τους. Λένε ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όμως, ΕΕ και ΔΝΤ μαζί, επιχειρούν να επιβάλλουν τον παραδειγματισμό της Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,