Δεν πείθει η κυβέρνηση!
- Εκτύπωση σελίδας
- Αποστολή με Email
- Διάδοση στο Google
- Διάδοση στο Facebook
- Διάδοση στο Twitter
- Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
- Σχόλια
Ετικέτες
Η επιμονή του πρωθυπουργού στην έκδοση ευρωομολόγων αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη πόσο βαθειά ριζωμένο είναι το πελατειακό κράτος στην νεοελληνική πολιτική κουλτούρα. Επίσης αποδεικνύει πλέον περίτρανα, ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει απολύτως καμιά διάθεση να αντιμετωπίσει σοβαρά τα προβλήματα του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους, αλλά απλά να διαιωνίσει την ύπαρξη τους. Διότι προφανώς η πρόταση έκδοσης ενός ευρωομολόγου που στην ουσία σημαίνει ότι ο Γερμανός φορολογούμενος θα επιδοτεί τα επιτόκια δανεισμού των Ελληνικών ΔΕΚΟ (στις οποίες περιλαμβάνω και την εκκλησία και τις ένοπλες δυνάμεις) σηματοδοτεί την διαιώνιση ενός τεράστιου κράτους που συντηρείται από τον διεθνή δανεισμό. Και όπως είναι γνωστό, το τεράστιο κράτος είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την λειτουργία του πελατειακού συστήματος.
Το όραμα της κυβέρνησης δεν ήταν ποτέ λήψη των απαραίτητων δομικών μέτρων που θα καθιστούσαν την ελληνική οικονομία δυναμική και ανταγωνιστική όπως της Σιγκαπούρης, της Δανίας της Κίνας. Αντίθετα, το όραμά της ήταν πάντοτε η λήψη ορισμένων εξωραϊστικών μέτρων που θα έριχναν στάχτη στα μάτια των ξένων και θα επέτρεπαν στο πάρτι να συνεχίζεται. Άλλωστε τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου όσο και άλλα στελέχη του οικονομικού του επιτελείου δικαίωναν τα «σκληρά» μέτρα που με το επιχείρημα ότι «θα μας επιτρέψουν να βγούμε στις αγορές (να ξαναδανειστούμε δηλαδή) σε μερικά χρόνια».
Υπάρχουν τρεις κυρίως λόγοι για τους οποίους κανείς πλέον δεν πείθεται για την σοβαρότητα της κυβέρνησης:
O πρώτος αφορά στην μη δίωξη του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Σε αντίθεση με την Ισλανδία όπου έχει ασκηθεί δίωξη στο τέως πρωθυπουργό, στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι ο κ. Καραμανλής κατηγορείται για παραχάραξη στατιστικών στοιχείων δεν έχει υπάρξει δίωξη. Μετά από κάποιες αρχικές δηλώσεις του κ. Παπανδρέου προς αυτή την κατεύθυνση, η όλη ιστορία έχει μπει στο ράφι. Αυτό φυσικά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ερμηνεύεται ότι η Ελλάδα δεν θεωρεί την παραποίηση στατιστικών στοιχείων ως αδίκημα και ότι κατά συνέπεια θα συνεχίσει να το πράττει και στο μέλλον.
Ο δεύτερος λόγος αφορά στην περίφημη ιστορία των «μετατάξεων». Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα σε αντίθεση με χώρες όπως η Ιρλανδία εκείνος που χρεοκόπησε κυριολεκτικά δεν είναι ο τραπεζικός αλλά ο δημόσιος τομέας. Γι αυτό απαιτείται ο δραστικός περιορισμός του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω ιδιωτικοποιήσεων είτε μέσω καταργήσεων των θέσεων εργασίας. Όμως η λύση των «μετατάξεων» (σε συνδυασμό με την παντελή απουσία ιδιωτικοποιήσεων) σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός των θέσεων εργασίας στο δημόσιο παραμένει ο ίδιος όπως και το μέγεθος τους κράτους.
Ο τρίτος λόγος αφορά την μη εφαρμογή των νόμων. Ακόμα και αν υπάρξουν ορισμένα μέτρα προς την σωστή κατεύθυνση δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοσθούν. Κλασσικό παράδειγμα ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος το οποίο προτού ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, ο υπουργός κ. Λοβέρδος έσπευσε στην ουσία να τον καταργήσει, αναγνωρίζοντας ότι τα επί μέρους συμφέροντα είναι ισχυρότερα από το γενικό συμφέρον.
Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Μείωση του κράτους και μείωση των κρατικών δαπανών στην ουσία σημαίνει κατάργηση του πελατειακού κράτους καθώς οι πολιτικοί δεν θα είχαν τις δυνατότητες πλέον να χρησιμοποιούν κρατικές θέσεις και κονδύλια για να εξαγοράζουν τους πελάτες τους. Και αυτό είναι κάτι που το πολιτικό κατεστημένο θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να εμποδίσει. Η πρόταση για το ευρωομόλογο εντάσσεται σε αυτές τις προσπάθειες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το κυβερνητικό στέλεχος που υποστηρίζει με τον ισχυρότερο τρόπο την έκδοση του ευρωομολόγου, είναι η Βάσω Παπανδρέου που είναι η κατ’ εξοχήν φωνή του μεγάλου corporate κράτους.
Το όραμα της κυβέρνησης δεν ήταν ποτέ λήψη των απαραίτητων δομικών μέτρων που θα καθιστούσαν την ελληνική οικονομία δυναμική και ανταγωνιστική όπως της Σιγκαπούρης, της Δανίας της Κίνας. Αντίθετα, το όραμά της ήταν πάντοτε η λήψη ορισμένων εξωραϊστικών μέτρων που θα έριχναν στάχτη στα μάτια των ξένων και θα επέτρεπαν στο πάρτι να συνεχίζεται. Άλλωστε τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου όσο και άλλα στελέχη του οικονομικού του επιτελείου δικαίωναν τα «σκληρά» μέτρα που με το επιχείρημα ότι «θα μας επιτρέψουν να βγούμε στις αγορές (να ξαναδανειστούμε δηλαδή) σε μερικά χρόνια».
Υπάρχουν τρεις κυρίως λόγοι για τους οποίους κανείς πλέον δεν πείθεται για την σοβαρότητα της κυβέρνησης:
O πρώτος αφορά στην μη δίωξη του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Σε αντίθεση με την Ισλανδία όπου έχει ασκηθεί δίωξη στο τέως πρωθυπουργό, στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι ο κ. Καραμανλής κατηγορείται για παραχάραξη στατιστικών στοιχείων δεν έχει υπάρξει δίωξη. Μετά από κάποιες αρχικές δηλώσεις του κ. Παπανδρέου προς αυτή την κατεύθυνση, η όλη ιστορία έχει μπει στο ράφι. Αυτό φυσικά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ερμηνεύεται ότι η Ελλάδα δεν θεωρεί την παραποίηση στατιστικών στοιχείων ως αδίκημα και ότι κατά συνέπεια θα συνεχίσει να το πράττει και στο μέλλον.
Ο δεύτερος λόγος αφορά στην περίφημη ιστορία των «μετατάξεων». Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα σε αντίθεση με χώρες όπως η Ιρλανδία εκείνος που χρεοκόπησε κυριολεκτικά δεν είναι ο τραπεζικός αλλά ο δημόσιος τομέας. Γι αυτό απαιτείται ο δραστικός περιορισμός του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω ιδιωτικοποιήσεων είτε μέσω καταργήσεων των θέσεων εργασίας. Όμως η λύση των «μετατάξεων» (σε συνδυασμό με την παντελή απουσία ιδιωτικοποιήσεων) σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός των θέσεων εργασίας στο δημόσιο παραμένει ο ίδιος όπως και το μέγεθος τους κράτους.
Ο τρίτος λόγος αφορά την μη εφαρμογή των νόμων. Ακόμα και αν υπάρξουν ορισμένα μέτρα προς την σωστή κατεύθυνση δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοσθούν. Κλασσικό παράδειγμα ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος το οποίο προτού ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, ο υπουργός κ. Λοβέρδος έσπευσε στην ουσία να τον καταργήσει, αναγνωρίζοντας ότι τα επί μέρους συμφέροντα είναι ισχυρότερα από το γενικό συμφέρον.
Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Μείωση του κράτους και μείωση των κρατικών δαπανών στην ουσία σημαίνει κατάργηση του πελατειακού κράτους καθώς οι πολιτικοί δεν θα είχαν τις δυνατότητες πλέον να χρησιμοποιούν κρατικές θέσεις και κονδύλια για να εξαγοράζουν τους πελάτες τους. Και αυτό είναι κάτι που το πολιτικό κατεστημένο θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να εμποδίσει. Η πρόταση για το ευρωομόλογο εντάσσεται σε αυτές τις προσπάθειες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το κυβερνητικό στέλεχος που υποστηρίζει με τον ισχυρότερο τρόπο την έκδοση του ευρωομολόγου, είναι η Βάσω Παπανδρέου που είναι η κατ’ εξοχήν φωνή του μεγάλου corporate κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου