Το υπόμνημα που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2011

Το υπόμνημα που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Υπόμνημα σκέψεων, όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε, υπέβαλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Στο υπόμνημα υπάρχει και η κοινή έκκληση των λαών της Ευρώπης, την οποία υπογράφουν πολιτικοί, ευρωβουλευτές, ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι από πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Το υπόμνημα αναλυτικά:

«Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας

Η χώρα μας βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή. Η οικονομική κρίση μετατρέπεται σταδιακά σε μια γενικευμένη κρίση που απειλεί να διαλύσει την κοινωνική συνοχή και να συρρικνώσει την εθνική και λαϊκή μας κυριαρχία. Στο λαό μας κυριαρχούν αισθήματα αδικίας, ταπείνωσης και λεηλασίας. Η δυσαρμονία της εφαρμοζόμενης πολιτικής της κυβέρνησης με τη λαϊκή βούληση είναι πρωτοφανής.
Η χώρα δεν αντιμετωπίζει μόνο μεγάλο πρόβλημα χρέους και δημοσιονομικού ελλείμματος. Έχει να αντιμετωπίσει και ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας.

Οι κρισιμότερες πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τις επόμενες δεκαετίες, δηλαδή το παρόν και το μέλλον του τόπου, ελήφθησαν ερήμην του Ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, εξελέγη σε άλλες συνθήκες, τον Οκτώβρη του 2009, και με εντελώς αντίθετες εξαγγελίες προς τον λαό από όσα εδώ και δύο χρόνια αποφασίζει.

Οι επιλογές της αποδεικνύονται εγκληματικές γιατί καταστρέφουν την παραγωγική και κοινωνική συνοχή, τη συλλογική απαίτηση για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τη δημοκρατική αυτονομία διακυβέρνησης και κυριαρχίας, τον εσωτερικό πυρήνα των συνταγματικών εγγυήσεων για τη λειτουργία του πολιτεύματος και την κοινωνική αποστολή του κράτους.

Πρώτο θύμα αυτών των επιλογών είναι η ίδια η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η μετατροπή της Βουλής σε επικυρωτικό όργανο αποφάσεων που λαμβάνονται από την τρόικα και υπερεθνικούς οργανισμούς.

Η δανειακή σύμβαση, βάση της οποίας εκπονήθηκαν τόσο το μνημόνιο όσο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δεν έχει έρθει ακόμη στη βουλή για κύρωση ενώ, ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει και να κυρώνει οποιαδήποτε νέα σύμβαση.

Τα τελευταία δύο χρόνια από επιστημονικούς φορείς, ακόμα και από την Επιστημονική Διεύθυνση της Βουλής, έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι πολλά σχέδια νόμων, που απορρέουν από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ελέγχονται ως αντισυνταγματικά ή είναι στα όρια της νομιμότητας. Παρόλα αυτά, αυτά τα σχέδια νόμου, έγιναν νόμοι του κράτους.

Ενδεικτικά σας αναφέρω:

• Αντισυνταγματικός ο «Καλλικράτης».
• Αντισυνταγματική η κατάργηση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
• Αντισυνταγματική η κατάργηση της διαιτησίας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Αντισυνταγματικοί φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων.
• Αντισυνταγματική η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Ταυτόχρονα, τα τελευταία δύο χρόνια είμαστε μάρτυρες πρωτοφανών ενεργειών εκ μέρους της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, που όμοιές τους δεν έχουν παρατηρηθεί ξανά στην κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου.

Ενδεικτικά σας αναφέρω:

Ο πρωθυπουργός της χώρας, αφενός απορεί γιατί το Ελληνικό Σύνταγμα τον εμποδίζει να πραγματοποιήσει αυτά που μπορούν να γίνουν σε άλλες χώρες και αφετέρου, μιλώντας ενώπιον των Γερμανών Βιομηχάνων, δήλωσε ότι δεν είναι πρόβλημά του αν έχει τη λαϊκή υποστήριξη, παραδεχόμενος έτσι την πασιφανή αναντιστοιχία αυτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τη λαϊκή βούληση.

Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών στέλνουν επιστολές στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στις οποίες δεσμεύονται για θέματα που αγνοεί ακόμα και το υπουργικό συμβούλιο.

Τέτοιες ενέργειες ακυρώνουν το ρόλο της Βουλής Ελλήνων ακόμα και το ρόλο των κυβερνητικών βουλευτών, οι οποίοι ομολογούν ότι ψηφίζουν υπό το καθεστώς εκβιασμών.

Ταυτόχρονα, παράγοντες του δημόσιου βίου εκτοξεύουν απειλές εκτροπής και διατυπώνουν δημόσια την άποψη ότι πρέπει να περιοριστούν συνταγματικές ελευθερίες καθώς η Ελλάδα «δεν αντέχει να είναι δημοκρατία».

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας.

Από όσα σας περίγραψα παραπάνω είναι φανερό πως οι θεσμοί της χώρας έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα και βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτροπής από όσα υπαγορεύει το Σύνταγμα και το πολίτευμα της χώρας.

Οι πολίτες αναμένουν από όλους να υπερασπιστούν τη δημοκρατία και να συμβάλλουν στη δημοκρατική διέξοδο.

Από τη στιγμή που στην πατρίδα μας γίνεται κοινωνικός και πολιτικός σεισμός, όλοι όσοι μπορούμε, από τον τελευταίο εκλεγμένο εκπρόσωπο μέχρι την εξοχότητά σας, έχουμε εθνικό χρέος, να ασκήσουμε τη δυναμική της άμεσης παρέμβασης, για να διαμορφώσουμε μια νέα αντίληψη συλλογικής πολιτικής αποστολής και προοπτικής, έξω από τις αιχμαλωσίες και δουλείες κομματικών συσχετισμών και παρασκηνίων.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας.

Πιστεύουμε ότι οι εκλογές είναι η μοναδική δημοκρατική διέξοδος. Οι λόγοι που συντρέχουν για τη διεξαγωγή τους πριν το πέρας της τετραετίας είναι πολύ σοβαρότεροι από αυτούς που πρόωρα επικαλέστηκαν οι κυβερνώντες κατά το πρόσφατο παρελθόν.

Γνωρίζω τις προτροπές που διατυπώνονται είτε από εκδότες είτε από πολιτικές δυνάμεις, που σας ζητούν να πάρετε πρωτοβουλίες για συγκρότηση άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Η άποψή μας είναι ότι οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή ερήμην της λαϊκής ετυμηγορίας θα συνιστά εκτροπή και απαράδεκτη παράκαμψη της λαϊκής βούλησης.

Γνωρίζω επίσης ότι το Σύνταγμα δεν σας δίνει αποφασιστικές αρμοδιότητες, αλλά σας παρέχει, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, την ευχέρεια της παρέμβασης.

Σας δίνει τη δυνατότητα να συγκαλέσετε εκτάκτως τη Βουλή, όπως έχετε δικαίωμα με βάση το άρθρο 40 παρ.1, ώστε να συζητηθούν παρουσία σας οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις και αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής.

Σας δίνει την ευχέρεια να παρέμβετε με το κύρος που αντλεί ο θεσμός του ΠτΔ έτσι ώστε να αποκατασταθεί κοινωνική ηρεμία, να προστατευτεί η λαϊκή κυριαρχία και να μην ισχύσουν και να μη ληφθούν άλλες αποφάσεις που δεσμεύουν τις επόμενες γενιές, ερήμην της λαϊκής βούλησης.

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε

Η απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, η εκχώρηση του δημόσιου πλούτου της χώρας, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και η φτωχοποίηση των εργαζομένων είναι καταστάσεις τις οποίες όλοι μας έχουμε χρέος να αποτρέψουμε.

Με τιμή, εκ μέρους της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ

Αλέξης Τσίπρας.

ΚΟΙΝΗ ΈΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εξήντα πέντε χρόνια μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν σήμερα μια δραματική απειλή, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Mια νέα «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιτίθεται εδώ και 18 μήνες, συστηματικά, στη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, χωρίς να αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν οργανώνουν τη συλλογική άμυνα των ευρωπαϊκών εθνών απέναντι στις «αγορές», αλλά προσπαθούν να τις καθησυχάσουν, επιβάλλοντας πολιτικές «κατευνασμού», που θυμίζουν έντονα τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον φασισμό, στη δεκαετία του 1930. Και οργανώνουν πολέμους χρέους μεταξύ των λαών της Ευρώπης, με την ίδια ελαφρότητα που οδηγήθηκαν από τη belle epoque στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επίθεση των «αγορών» άρχισε με έναν πόλεμο κατά της Ελλάδας, χώρας-μέλους της ΕΕ, της οποίας ο λαός έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αντίσταση κατά της βαρβαρότητας και την απελευθέρωση της Ευρώπης κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά, ο πόλεμος αυτός ήταν επικοινωνιακός και θύμισε τις καμπάνιες εναντίον εχθρικών «χωρών-παριών», όπως το Ιράκ ή η Γιουγκοσλαβία. Αυτή η καμπάνια παρουσίασε διεθνώς την Ελλάδα ως μια χώρα διεφθαρμένων τεμπέληδων, επιχειρώντας να αποδώσει στα «γουρούνια» της Ευρώπης και όχι στις διεθνείς τράπεζες την ευθύνη για την κρίση χρέους.

Σύντομα, η επίθεση αυτή εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση, που κατέληξε στην υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και την επέμβαση του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ευρωζώνης.

Όταν πήραν αυτό που ήθελαν από την Ελλάδα, οι «αγορές» στράφηκαν εναντίον των υπολοίπων, μικρότερων ή μεγαλύτερων χωρών της ευρωπεριφέρειας. Παντού, η επιδίωξη είναι μία: η πλήρης κατοχύρωση των αξιώσεων των τραπεζών έναντι των κρατών, η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, θεμέλιου της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών και η υποταγή όσων κρατικών δομών απομένουν στη νέα «Διεθνή του Χρήματος».

H Eυρωπαϊκή Ένωση, που παρουσιάστηκε στους λαούς της ως μέσο για την συλλογική προκοπή και δημοκρατία τείνει να μετατραπεί σε μέσο κατάργησης της ευημερίας και της δημοκρατίας. Παρουσιάστηκε ως μέσο αντίστασης στην «παγκοσμιοποίηση», οι αγορές όμως τη θέλουν εργαλείο αυτής της «παγκοσμιοποίησης».

Παρουσιάστηκε στους Γερμανούς και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ως μέσο ειρηνικής αύξησης της ισχύος και της ευημερίας τους, ο τρόπος όμως με τον οποίο αφήνεται κάθε λαός έρμαιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, καταστρέφει την εικόνα της Ευρώπης και καθιστά τις «αγορές» φορείς ενός νέου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αφεντικά της Ευρώπης.

Κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε, στην ήπειρό μας, το χρηματιστικό ισοδύναμο του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, να διαλυθούμε μέσα στο χάος και την αποσύνθεση, προς μεγάλη χαρά μιας διεθνούς Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων, στο οικονομικό κέντρο της οποίας βρίσκεται η δύναμη των «αγορών».

Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια ιστορικά πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής, αλλά επίσης πολιτικής και εκδοτικής ισχύος, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας χούφτας δηλαδή χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης και μιας πολιτικής και εκδοτικής τάξης εξαγορασμένης από αυτά, με κέντρα περισσότερο εκτός, παρά εντός Ευρώπης. Αυτές είναι οι «αγορές», που επιτίθενται σήμερα στο ένα ευρωπαϊκό κράτος μετά το άλλο, χρησιμοποιώντας τον μοχλό του χρέους για να κατεδαφίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία.

Η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιβάλλει σήμερα τη γρήγορη, βίαιη, βάρβαρη μετατροπή μιας χώρας της ευρωζώνης, της Ελλάδας, σε χώρα του τρίτου κόσμου, με ένα πρόγραμμα δήθεν «σωτηρίας» της, στην πραγματικότητα «σωτηρίας» των τραπεζών που τη δάνεισαν.

Στην Ελλάδα, η συμμαχία των τραπεζών και των πολιτικών ηγεσιών επέβαλε, διά της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ένα πρόγραμμα που ισοδυναμεί με «οικονομική-κοινωνική δολοφονία» της χώρας και της δημοκρατίας της, οργανώνει τη λεηλασία της πριν από τη χρεωκοπία στην οποία οδηγεί, θέλοντας να τη καταστήσει αποδιοπομπαίο τράγο για την παγκόσμια οικονομική κρίση και να την χρησιμοποιήσει για να "παραδειγματίσει" και να τρομοκρατήσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η πολιτική που ασκείται σήμερα στην Ελλάδα και επιχειρείται σταδιακά να γενικευθεί είναι η ίδια που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοτσέτ, στη Ρωσία του Γιέλτσιν ή στην Αργεντινή και θα έχει τα ίδια αποτελέσματα αν δεν διακοπεί άμεσα. Ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που υποτίθεται σκόπευε να τη βοηθήσει, η Ελλάδα είναι σήμερα στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, για να μελετηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις στον κοινωνικό δαρβινισμό και να τρομοκρατηθεί όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό που μπορεί να συμβεί σε ένα μέλος της.

Ίσως μάλιστα, οι αγορές σπρώχνουν και χρησιμοποιούν την ίδια την ηγεσία της Γερμανίας σε μια πράξη ουσιαστικής καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνιστά όμως πράξη ακραίας πολιτικής, ιστορικής τύφλωσης να νομίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και, πρώτη από όλες, η Γερμανία, ότι θα υπάρξει οποιοδήποτε σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης ή και απλής συνεργασίας, στα ερείπια ενός ή περισσοτέρων μελών της ευρωζώνης.

Η προγραμματιζόμενη κατεδάφιση των κυριότερων, παγκόσμιας σημασίας, πολιτικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών δεν μπορεί να θεμελιώσει καμιά Ευρωπαϊκή 'Ένωση. Θα οδηγήσει στο χάος και την αποσύνθεση και θα ευνοήσει την ανάδειξη φασιστικών λύσεων στην ήπειρό μας.

Οι ιδιωτικές τράπεζες-γίγαντες της Wall Street υποχρέωσαν το 2008 τα κράτη και τις κρατικές τράπεζες να τις σώσουν από την κρίση που οι ίδιες προκάλεσαν, πληρώνοντας με τα λεφτά των φορολογουμένων το κόστος των τεράστιων απατών τους, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια, αλλά και το κόστος της λειτουργίας ενός αρρύθμιστου καπιταλισμού-καζίνο, που επέβαλαν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μετέτρεψαν την δική τους κρίση σε κρίση δημόσιου χρέους.

Τώρα, χρησιμοποιούν την κρίση και το χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν, για να πάρουν από τα κράτη και από τους πολίτες τις λιγοστές εξουσίες που ακόμα διαθέτουν.

Αυτό είναι μονάχα το ένα μέρος της κρίσης χρέους. Το άλλο είναι, ότι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν παγκοσμίως, επέβαλε την ατζέντα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στη μεταφορά της παραγωγής εκτός Ευρώπης και την προς τα κάτω σύγκλιση των κοινωνικών και οικολογικών κεκτημένων της Ευρώπης με αυτά του Τρίτου Κόσμου. Για πολλά χρόνια έκρυψαν αυτή τη διαδικασία πίσω από δάνεια, όμως τώρα χρησιμοποιούν τα δάνεια για να την ολοκληρώσουν.

Η «Διεθνής του Χρήματος» που θέλει να καταργήσει κάθε έννοια κράτους στην Ευρώπη, απειλεί σήμερα την Ελλάδα με χρεωκοπία, αύριο την Ιταλία ή την Πορτογαλία, ενθαρρύνει την αντιπαράθεση του ενός ευρωπαϊκού λαού στον άλλο, θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ του διλήμματος είτε να μετατραπεί σε δικτατορία των αγορών, είτε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Επιδιώκει να γυρίσει την Ευρώπη, και όλο τον κόσμο μαζί της, σε μια κατάσταση σαν αυτή προ του 1945, αν όχι πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό.

Στα αρχαία χρόνια, η διαγραφή από τον Σόλωνα, των χρεών που κράταγαν τους φτωχούς δούλους των πλουσίων, η περίφημη μεταρρύθμιση της Σεισάχθειας, έβαλε τα θεμέλια για την γέννηση, στην Αρχαία Ελλάδα, των ιδεών της Δημοκρατίας, του Πολίτη, της Πολιτικής και της Ευρώπης, των θεμελίων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού.

Αγωνιζόμενοι εναντίον της τάξης του πλούτου, οι πολίτες της Αθήνας άνοιξαν τον δρόμο στο πολίτευμα του Περικλή και την πολιτική φιλοσοφία του Πρωταγόρα που διακήρυξε Πάντων χρημάτων μέτρων άνθρωπος.

Σήμερα, η τάξη του πλούτου επιχειρεί να εκδικηθεί το πνεύμα του Ανθρώπου: «Πάντων ανθρώπων μέτρον αγορές» είναι το σύνθημα που πρόθυμα ασπάζονται οι πολιτικές μας ηγεσίες, συμμαχώντας με τον διάβολο του Χρήματος, όπως έκανε ο Φάουστ.

Μια χούφτα διεθνών τραπεζών, οίκων αξιολόγησης, επενδυτικών funds, μια παγκόσμια συγκέντρωση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου χωρίς ιστορικό προηγούμενο, διεκδικεί την εξουσία στην Ευρώπη και τον κόσμο, διαλύει τη μεσαία τάξη και τη μισθωτή εργασία, ετοιμάζεται να καταργήσει τα κράτη και τη δημοκρατία μας, χρησιμοποιώντας το όπλο του χρέους για να υποδουλώσει τους λαούς της Ευρώπης, να βάλει στη θέση της όποιας, όσης Δημοκρατίας διαθέτουμε, τη Δικτατορία του Χρήματος και των Τραπεζών, την εξουσία μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης, το πολιτικό κέντρο της οποίας βρίσκεται εκτός της ηπειρωτικής Ευρώπης, παρά την παρουσία πανίσχυρων ευρωπαϊκών τραπεζών στην καρδιά της Αυτοκρατορίας.

Άρχισαν από την Ελλάδα, που χρησιμοποιούν έκτοτε ως πειραματόζωο, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, σταδιακά, του κέντρου. Η ελπίδα ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών ότι θα γλυτώσουν τελικά, δεν αποδεικνύει παρά το ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν την απειλή του νέου, «χρηματοπιστωτικού φασισμού», όχι λιγότερο αψήφιστα από όσο αντιμετώπισαν στον μεσοπόλεμο την απειλή του Χίτλερ.

Και δεν πρέπει ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαίο, ότι ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες, επέλεξε να επιτεθεί εναντίον της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ονομάζοντας αυτές τις χώρες «γουρούνια» (PIGS) και στράφηκε σε μια περιφρονητική, σαδιστική, ρατσιστική καμπάνια, όχι μόνο εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εναντίον της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αυτή η επιλογή δείχνει τους βαθύτερους στόχους της ιδεολογίας και των αξιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που προωθεί τον καπιταλισμό της καταστροφής.

Η προσπάθεια μερίδας των γερμανικών ΜΜΕ να χρησιμοποιήσει κατά τρόπο εξευτελιστικό σύμβολα όπως η Ακρόπολη ή η Αφροδίτη της Μήλου, μνημεία απέναντι στα οποία στάθηκαν προσοχή ακόμα και οι αξιωματικοί του Χίτλερ, δεν είναι παρά η έκφραση της βαθειάς περιφρόνησης των τραπεζιτών, που ελέγχουν αυτά τα ΜΜΕ, όχι τόσο ή μόνο προς τους Έλληνες, όσο κυρίως προς τις ιδέες της ελευθερίας και της δημοκρατίας που γεννήθηκαν στον τόπο τους.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης του κεφαλαίου, κάθε είδους «απελευθέρωσης των αγορών», γενικευμένης απορρύθμισης, κατάργησης οποιωνδήποτε φραγμών στην κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, διαρκούς επίθεσης στο κράτος, μαζικής εξαγοράς των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ, οικειοποίησης του παγκόσμιου πλεονάσματος από μια χούφτα τράπεζες-βαμπίρ της Wall Street. Τώρα, αυτό το τέρας, αληθινό «Κράτος πίσω από τα Κράτη», αποκαλύπτεται διεκδικώντας την ολοκλήρωση του οικονομικού και πολιτικού «διαρκούς πραξικοπήματος» που διεξάγει εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζουν συμβιβασμένες, μετά από δεκαετίες «εισοδισμού» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τα πιο σημαντικά κέντρα του οποίου βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά και τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι ακόμη ικανά να αποτρέψουν αποφασιστικά αυτή την επίθεση, όπως επανειλημμένα έκαναν στο παρελθόν. Αυτή την κατάσταση επιδιώκει να εκμεταλλευθεί ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός, για να επιβάλλει τετελεσμένες, μη αντιστρέψιμες καταστάσεις σε όλη την Ευρώπη.

Είναι επιτακτική η ανάγκη για τον άμεσο συντονισμό δράσης πάνω από τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων, των διανοούμενων, των αυτόβουλων κινημάτων, των κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων που αντιλαμβάνονται τη σημασία του διακυβεύματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης στην επελαύνουσα «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», προτού είναι αργά.

Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν προτάξει μια ενωμένη απάντηση ενάντια στις Αγορές, μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που αυτές της απευθύνουν, ένα καινούριο, πανευρωπαϊκό New Deal.

Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα την επίθεση κατά της Ελλάδας και των άλλων χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Πρέπει να διακοπεί άμεσα η ανεύθυνη και εγκληματική πολιτική λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγεί κατευθείαν σε μια κρίση βαθύτερη από αυτή του 1929.
Πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά το δημόσιο χρέος όλης της Ευρωζώνης και ειδικά σε βάρος των ιδιωτικών τραπεζικών γιγάντων. Οι τράπεζες πρέπει να επανελεγχθούν και η χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας να τεθεί υπό εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Δεν είναι δυνατόν να κρατάνε τα οικονομικά κλειδιά της Ευρώπης τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JPMorgan, η UBS, η Deutsche Bank κ.α. Πρέπει να απαγορευθούν τα ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά παράγωγα, αιχμή του δόρατος του καταστροφικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και να δημιουργηθεί πραγματική οικονομική και παραγωγική ανάπτυξη, αντί της κερδοσκοπικής κερδοφορίας.
Η παρούσα αρχιτεκτονική, βασισμένη στους κανόνες του Μάαστριχτ και του ΠΟΕ, έχει εγκαθιδρύσει ένα μηχανισμό παραγωγής χρέους στην Ευρώπη. Χρειάζεται ριζική αλλαγή όλων των συνθηκών, η υπαγωγή της ΕΚΤ στον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών λαών, ένας χρυσούς κανών για ένα μίνιμουμ κοινωνικών, φορολογικών, οικολογικών στάνταρτ στην Ευρώπη. Να επιτραπεί ο απ' ευθείας δανεισμός χωρών από την ΕΚΤ. Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή υποδείγματος. Την επιστροφή στην τόνωση της ανάπτυξης μέσω της τόνωσης της ζήτησης, μέσω νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων επενδύσεων, μια νέα ρύθμιση, επαναφορολόγηση, επανέλεγχο της διεθνούς ροής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Μια νέα μορφή έξυπνου και λογικού προστατευτισμού, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης Ευρώπης, πρωταγωνίστριας στον αγώνα για έναν πολυπολικό, δημοκρατικό, οικολογικό, κοινωνικό πλανήτη.
Απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις και στα άτομα που συμμερίζονται αυτές τις ιδέες, να συμπτύξουμε το ταχύτερο δυνατό ένα ευρύ, πανευρωπαϊκό μέτωπο δράσης. Να εκπονήσουμε ένα μεταβατικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, να συντονίσουμε την απαραίτητη όσο ποτέ διεθνή δράση μας, ώστε να κινητοποιήσουμε τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, για να ανατρέψουμε τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, τις σημερινές ιστορικά ανεύθυνες ηγεσίες των χωρών μας, για να σώσουμε τους λαούς μας και τις κοινωνίες μας. Να προστατέψουμε τη δημοκρατία πριν να είναι πολύ αργά για την Ευρώπη.

Αλέξης Τσίπρας
Γιάννης Μυλόπουλος
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Θεοδόσης Πελεγρίνης
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς
Κώστας Δουζίνας
Κώστας Βεργόπουλος
Κυριάκος Κατζουράκης
Κάτια Γέρου
Μίκης Θεοδωράκης
Μανώλης Γλέζος

Την έκκληση συνυπογράφουν:

ΙΤΑΛΙΑ
Paolo Ferrero, Εθνικός Γραμματέας του Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης

ΙΣΠΑΝΙΑ
Jose Luis Centella, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας
Willy Meyer, Ευρωβουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας
Maite Mola, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας.

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ
Eero Ojanen, συνθέτης, πιανίστας
Monna Kamu, τραγουδιστής
Niko Saarela, ηθοποιός
Juha-Pekka Vaisanen, εννοιολογικός καλλιτέχνης, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Φινλανδίας
Erkki Susi, Αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Tiedonantaja

ΓΑΛΛΙΑ
Pierre Laurent, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος
Jean-Luc Melenchon, Ευρωβουλευτής, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche), υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) στις γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2012.
Martine Billard, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche)
Francis Wurtz, τ. Ευρωβουλευτής, τ. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωκοινοβούλιο
Samir Amin, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Φόρουμ Alternatives
Gerard Filoche, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος
Jean-Pierre Page, συνδικαλιστής, στέλεχος CGT
Bernard Cassen, επίτιμος πρόεδρος της ATTAC Γαλλίας

ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΕΛΒΕΤΙΑ
Klaus Ernst, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Dr. Gesine Loetzsch, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Oskar Lafontaine, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Κοινοβούλιο του Ζααρ, τ. πρωθυπουργός του Κρατιδίου του Ζάαρ (1985-1998).
Prof. Dr. Lothar Bisky, καθηγητής ΜΜΕ και πολιτισμού, Ευρωβουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)
Dr. Gregor Gysi, Πρόδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Dr. Diether Dehm, τραγουδιστής, στιχουργός, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Wolfgang Gehrcke, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Sahra Wagenknecht, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Ulrich Maurer, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Stefan Liebich, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Renate Harcke, μέλος του Συμβουλίου της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)
Prof. Dr. Wolfgang Methling, τ. Υπουργός περιβάλλοντος του Κρατιδίου Μακλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας (1998-2006)
Angelica Domröse, ηθοποιός, σκηνοθέτης στο θέατρο και την τηλεόραση
Heidrun Hegewald, ζωγράφος, συγγραφέας
Gina Pietsch, τραγουδίστρια, ηθοποιός
Renate Richter, ηθοποιός
Peter Sodann, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση
Hilmar Thate, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση
Hannes Wader, τραγουδιστής, στιχουργός
Konstantin Wecker, τραγουδιστής, στιχουργός
Prof. Dr. Manfred Wekwerth, σκηνοθέτης, συνεργάτης του Bertolt Brecht
Prof. Dr. Jean Ziegler, συγγραφέας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Klaus Höpcke, δημοσιογράφος
Barbara und Winfried Junge, κινηματογραφιστές, βραβευμένοι για την ταινία "Die Kinder von Golzow"/"The Golzow-Children"
Asteris Koutoulas, συγγραφέας
Takis Mitsidis, πολιτιστικός διευθυντής
Kostas Papanastasiou, αρχιτέκτονας, ηθοποιός, τραγουδιστής
Eckart Spoo, δημοσιογράφος, συντάκτης της πολιτικής-πολιτιστικής επιθεώρησης Ossietzky
Prof. Gunter Reisch, σκηνοθέτης
Dr. Beate Reisch, λογοτέχνης
Katja Ebstein, τραγουδίστρια, ηθοποιός
Prof. Dr. Heinrich Fink, θεολόγος, τ. Πρύτανης του πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου
Daniela Dahn, συγγραφέας
Rolf Becker, ηθοποιός