Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία Από factorx στις 12/11/2011 Όλες αυτές τις ημέρες εκφράσαμε όλοι εδώ (συντακτική ομάδα, φίλοι και αναγνώστες) τις σκέψεις και τις απόψεις μας για όσα δραματικά και ιστορικά ζήσαμε. Κι αν μη τι άλλο το διαδίκτυο απέδειξε και στους πιο δύσπιστους την μεγάλη συμβολή του στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Η απογοήτευση και η πικρία όλων μας είναι δεδομένη. Ας μας επιτραπεί όμως μια εισαγωγική παρατήρηση: είναι λίγο άκομψο να παραδίδει κανείς μαθήματα «σαμαρισμού» στον ίδιο τον Σαμαρά. Ας του επιτρέψουμε να είναι ο ίδιος ο αυθεντικότερος εκφραστής του εαυτού του… Η πολιτική είναι πάντα η τέχνη του εφικτού. Σε όσους λοιπόν πιστεύουν ότι ήταν «απαράδεκτη η συμμετοχή σε μια Κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ» η πολιτική απάντηση είναι διαχρονικά μία: Και με τον διάβολο τον ίδιο θα πας, αν αυτό εξυπηρετεί στη δεδομένη στιγμή –έστω και στο ελάχιστο βαθμό- τα συμφέροντα της χώρας. Μοναδικό κριτήριο του Σαμαρά ήταν και παραμένει το συμφέρον της Πατρίδας. «Έπρεπε να προκηρυχθούν εκλογές άμεσα» υποστηρίζουν άλλοι. Λέτε ο Σαμαράς να μην θέλει ο Σαμαράς να πάρει αυτοδυναμία και να γίνει πρωθυπουργός; Όποιος σκέφτεται κάτι τέτοιο είναι μακριά νυχτωμένος. Έδωσε (δώσαμε όλοι μας) μια μάχη με υπέρτερες δυνάμεις που απειλούσαν με εκτροπές και μύρια όσα δεινά - ακόμα και με επιστροφή στην δραχμή και πραξικοπήματα απειλούσαν όπως θα δείτε σε άλλες αναρτήσεις. Στην δεδομένη στιγμή η εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων από τον Σαμαρά τον οδήγησε στην διαπίστωση ότι μόνο σε αυτόν τον συμβιβασμό μπορούσε να προχωρήσει με στόχο πάντα την αυτοδυναμία. Στο σημείο αυτό τίθενται οι βασικές ενστάσεις: 1. Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε αυτήν την επικίνδυνη ισορροπία δυνάμεων επειδή εγκατέλειψε τον κινηματικό χαρακτήρα της ηγεσίας του. Έδωσε περισσότερο βάρος όχι στην δυναμική των μαζών, αλλά στους πολιτικούς τακτικισμούς και στα παιχνίδια κορυφής με πολιτικούς τυχοδιώκτες. Οδηγήθηκε έτσι σε μια «ανατολίτικη» διαπραγμάτευση, με έναν Παπανδρέου που έβαζε διαρκώς προσκόμματα και εμπόδια, αλλά πήρε στο τέλος το μέγιστο από αυτήν. 2. Ο Σαμαράς δεν τόλμησε να προχωρήσει σε μια ριζική ανανέωση του κόμματος, αλλά προτίμησε να αναλώνεται καθημερινά σε μαθήματα ηγεσίας σε ένα ανεπίδεκτο μάθησης στελεχικό ακροατήριο. Εξαντλούσε έτσι τον εαυτό του και την δυναμική του. Τα είπαμε χιλιάδες φορές αυτά και ελπίζουμε να αλλάξουν κάποτε. Όλα αυτά δεν αλλάζουν όμως το γεγονός ότι ο Σαμαράς παραμένει η μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού. Οι βερμπαλισμοί και τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα. Αλλά ποιός θα κάτσει αύριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Η συντρόφισσα Αλέκα, ή ο συναγωνιστής Αλέξης; Πάμε τώρα στην τωρινή συγκυρία όπως διαμορφώνεται. Μπορούμε νομίζω να είμαστε αισιόδοξοι Πρώτον, ξεχάσαμε προς στιγμή το βασικό, ο Παπανδρέου έφυγε και θα δούμε πράγματα και θαύματα σε λίγο στο ΠΑΣΟΚ Δεύτερον, η νεογέννητη κυβέρνηση Παπαδήμου είναι θνησιγενής όπως επισημαίνουμε και αλλού. Ο Ελληνικός Λαός την αποστρέφεται ήδη . Κανείς δεν θα την πάρει στα σοβαρά. Είναι μια κυβέρνηση που στερείται κοινωνικής , ηθικής , πολιτικής και συνταγματικής νομιμοποίησης . Τα ετερόκλητα πολιτικά πρόσωπα (και μη) που την απαρτίζουν είναι βέβαιον ότι δεν θα μπορέσουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ούτε για τα απολύτως απαραίτητα , αφού προέρχονται από αντίπαλους πολιτικούς χώρους . Τα συνδέει μονάχα η εφήμερη ανάγκη για εξουσία και….δόξα . Ο πολιτικός τους βίος θα είναι λοιπόν σύντομος. Και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο λαός. FactorX (με την συμβολή του Μικρού Οδυσσέα)