δευτέρα, 13 φεβρουαρίου 2012
ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑΧΤΗ
Θλιψη. Κι ενας κομπος στον λαιμο. Μεσα στις φλογες που απανθρακωσαν τη νιοτη μας, ειδα καπου τον εαυτο μου, δεκαπενταχρονο, στον εξωστη, με τους κολλητους και τα φλερτ της εποχης, μ' ενα ποπ-κορν στα τεσσερα, να βλεπουμε με ματια διαπλατα το πρωτο σινεμασκοπ του "Χιτωνα", αυτια τεντωμενα, στον πρωτο στερεοφωνικο ηχο της ζωης μας. Μας εκαψαν το "Αττικον", που ειχε γλυτωσει γερμανικη κατοχη, σεισμους και την αδυσωπητη "εξελιξη". Η αιθουσα των συγκινησεων, της περιπετειας, του μυστηριου, της φρικης, του τρομου, του γελιου δεν υπαρχει πια. Δεν εχω αμφιβολια οτι θα ξαναχτιστει, ομως δεν θα ειναι το δικο μας "Αττικον", το δικο μας Σινεμα ο Παραδεισος. Για να μοιραστουμε αυτο το σφιξιμο της τραγικης απωλειας, δειτε φωτογραφιες μιας Αθηνας που ηταν καποτε ανθρωπινη πολη. Η μια φωτο, ειναι το "Αττικον" της Σταδιου, ντυμενο στις γερμανικες επιγραφες. Βαλτε στο πικαπ το Crazy Love και μη διστασετε να παραδεχτειτε οτι αυτη η Αθηνα που εφυγε ειναι η Αθηνα που μας πληγωνει.
0 σχόλια: