Την εμπειρία των λυσσασμένων λύκων, που, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, δεν ακούν δομημένα και λογικά επιχειρήματα, αλλά αυτιστικά επιμένουν σε αδιέξοδες λύσεις και προγράμματα, υπαγορευμένα από τις τράπεζές τους.
Παρόλα αυτά δεν λύγισε. Μάλλον θα έλεγα ότι αυτή η εμπειρία τον χαλύβδωσε ακόμη περισσότερο. Η όψη του μετά τη Σύνοδο του ΕΛΚ μιλούσε από μόνη της.
Ερχόμαστε λοιπόν στο μετά.
Μέχρι τον Οκτώβριο του 2010 ο Σαμαράς είχε σηκώσει αγώνα κατά του μνημονίου. Στο πέρας των μηνών και καθώς η κατάσταση δυσκόλευε ακόμη περισσότερο για τη χώρα και οι πιέσεις προς τον ίδιο αυξάνονταν, το «όχι στο μνημόνιο» μετατράπηκε σταδιακά σε «αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου».
Αυτό είχε μια συνέπεια.
Ανεξάρτητα από το τι θα μπορούσε να είχε στο μυαλό του ο Σαμαράς, ως στρατηγικό πολιτικό ελιγμό φθοράς της Κυβέρνησης και χαλάρωσης της πίεσης των ξένων προς τον ίδιο, εκτιμώ ότι οι ξένοι θεώρησαν ότι κάποιος που ζητά αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δέχεται μεν το έλασσον, δηλαδή την ανάγκη να αλλάξουν οι όροι του μνημονίου, πλην όμως δέχεται και το μείζον, δηλαδή την αναγκαιότητα ύπαρξης μνημονίου.
Και αυτό είναι κατά τη γνώμη μου πρόβλημα.
Διότι αν δέχεσαι το μνημόνιο έστω και σε θεωρητική βάση, πως ζητάς τώρα αλλαγή όρων, όταν αυτοί οι όροι έχουν καθοριστεί από αυτούς που σε έχουν δανείσει αρχικώς, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον διαρκώς επιδεινούμενο;
Για το λόγο αυτό θα πρότεινα, μετά την πρόσφατη εμπειρία στο εξωτερικό, να επανέλθει σταδιακά στο αρχικώς εκπεμπόμενο μήνυμα.
Όχι στο Μνημόνιο συνολικά.
Πλέον έχει και άλλους λόγους να το κάνει.
Δεν είναι πλέον Αρχηγός μια τραυματισμένης και παραπαίουσας παράταξης, που ψάχνει να βρει βηματισμό, υπολειπόμενη κατά 10 ή 5 ποσοστιαίες μονάδες πίσω από τους Κυβερνώντες.
Είναι Αρχηγός μιας παράταξης που δυναμώνει, περνά μπροστά στις προτιμήσεις του κόσμου και τα μηνύματά της διαδίδονται και αφομοιώνονται πλέον πιο εύκολα στους πολίτες.
Το όχι όμως στο Μνημόνιο συνολικά πρέπει να συνοδεύεται και από κάτι άλλο.
Πρέπει να συνοδεύεται αφενός με ειλικρινή ενημέρωση του ελληνικού λαού και παράθεση της πραγματικής κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα και, αφετέρου, με εξειδίκευση (πέραν των φορολογικών) των ειδικών μέτρων που προτίθεται να αναλάβει προκειμένου η πολιτική απεμπλοκής από το Μνημόνιο να πάρει σάρκα και οστά.
Κυρίως όμως στην αντιμνημονιακή πολιτική πρέπει να προστεθεί το πολιτικό όραμα, η νέα Ελλάδα της νέας Μεταπολίτευσης και πως την οραματίζεται ο Σαμαράς, ο πρώτος, άλλωστε που μίλησε γι αυτήν
Παραδείγματα: Συνταγματική μεταρρύθμιση, μείωση αριθμού βουλευτών (θυμάται ο Σαμαράς πότε το πρωτοείπε;), λαθρονόμος, διαφθορά, διαπλοκή, αξιοποίηση εθνικών πλουτοπαραγωγικών υποδομών, σύγκρουση με πράσινα συνδικάτα κλπ κλπ.
Μόνο έτσι το ισχνό προβάδισμα, θα γίνει ποταμός νίκης.
Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες, την 27 – 28 Οκτωβρίου 2012
Ύστερα από μια θυελλώδη συνεδρίαση του και αφού οι απειλές των Ευρωπαίων για την 6η δόση είναι τρομακτικές και συνεχείς, ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, πήρε το λόγο. Αφού κατακεραύνωσε τους Ευρωπαίους για τα συνεχή λάθη τους, τις παραλείψεις και τις διχογνωμίες τους, που είχαν συνέπεια τον εκτροχιασμό και τον αργό θάνατο της ελληνικής οικονομίας, έβαλε όλους στη θέση τους για τις συνεχείς προσβολές προς τη χώρα και τους Έλληνες. Κλείνοντας, τους είπε ότι δεν θα παραβρεθεί στις αυριανές εργασίες της 28ης Οκτωβρίου. Η ελληνική αντιπροσωπεία θα επιστρέψει σύσσωμη στην Ελλάδα προκειμένου ο Αρχηγός της Κυβέρνησης και η Κυβέρνησή του, να παρακολουθήσουν τη Δοξολογία και την μεγάλη στρατιωτική παρέλαση για την επέτειο του ΟΧΙ στη Θεσσαλονίκη.
Πείτε μου.
Σηκώνεται ή δε σηκώνεται μετά η μισή Τανάγρα για να συνοδεύσει τιμητικά, από την Κέρκυρα, το αεροσκάφος του Πρωθυπουργού στο αεροδρόμιο Μακεδονία;
Μαζεύεται ή δε μαζεύεται μισό εκατομμύριο κόσμος στην παρέλαση ακόμη και με καταρρακτώδη βροχή;
Σφίγγουν ή δε σφίγγουν οι κώλοι στις Βρυξέλλες;
Ierofantis
This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου