Βιώνουμε αυτές τις μέρες το τέλος της περίφημης μεταπολίτευσης

Βιώνουμε αυτές τις μέρες το τέλος της περίφημης μεταπολίτευσης, την οποία ορίζουμε ως την χρονική περίοδο από την πτώση της χούντας και μετά.
Το πολιτικό σύστημα της περιόδου αυτής ήταν εξαρχής καταδικασμένο να αποτύχει όπως φαίνεται με τραγικό τρόπο τώρα. Οι ίδιοι οι δικτάτορες όταν είδαν ότι έχει χαθεί ο έλεγχος πλέον, κάλεσαν τους ‘διεφθαρμένους πολιτικούς’ να αναλάβουν ξανά την εξουσία (αυτούς τους οποίους κάποτε οι ίδιοι ανέτρεψαν για να σώσουν την Ελλάδα). Ήρθε λοιπόν ο (μη ξεράσω) Εθνάρχης από την αυτοεξορία του, ο Εθνάρχης του παρακράτους και της δολοφονίας Λαμπράκη για να σώσει την Ελλάδα. Μαζί του ήρθε όλο το πολιτικό σύστημα που υπήρχε πριν τη χούντα. Ήρθε και ο Ασπίδας ο Αντρέας μαζί. Ο Καραμανλής επανίδρυσε την παλαιοδεξιά ΕΡΕ με νέο όνομα (Νέα Δημοκρατία), ο Αντρέας προσπάθησε να επανιδρύσει την πολυσυλλεκτική Ένωση Κέντρου και τελικά ίδρυσε αυτό που όλοι ξέρουμε (ΠΑΣΟΚ). Το μόνο θετικό, ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και εντέλει η δυνατότητα της Αριστεράς να ! εκπροσωπείται νόμιμα στη Βουλή. Αλλά κ ατά τα άλλα, ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ. Τίποτε καινούριο. Όλη η παλιά φουρνιά πολιτικών επανήλθαν στο προσκήνιο. Που ήταν λοιπόν η αλλαγή πέρα από την αλλαγή του πολιτεύματος;
Έπειτα, τα ακόλουθα χρόνια ζήσαμε την μετεξέλιξη του πολιτεύματος σε Οικογενειακή Δημοκρατία. Από το 1974 μέχρι σήμερα, αν εξαιρέσει κανείς τον ένα χρόνο του Ράλλη, το χρόνο των Τζανετάκη και Ζολώτα και την οκταετία Σημίτη, τρεις πολιτικές οικογένειες κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου: Καραμανλήδες, Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες. Και από πίσω οι παρατρεχάμενοί τους. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Με πρωθυπουργό τον κληρονόμο του παπανδρεισμού (το ζήσαμε και αυτό) και μελλοντικό πρωθυπουργό (ελπίζω να μη με αξιώσει ο Θεός να το ζήσω και αυτό) τον κληρονόμο του παλαιού καραμανλισμού (Καραμανλής, Αβέρωφ). Από δίπλα ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας, η κληρονόμος του Μητσοτάκη, η αιώνια γενική γραμματέας του ΟΧΙ, το παληκαράκι που την είδε ηγέτης και κάμποσοι πλέον νέοι (όχι σε ηλικία, το τονίζω αυτό) κομματικοί αρχηγοί.
Και ερωτώ λοιπόν: πιστεύετε πραγματικά ότι σε περίπτωση εκλογών θα μπορέσει κάποιος από όλους αυτούς, που είναι χρόνια χωμένοι στο σάπιο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, να μας σώσει; Αν φύγει ο Γιωργάκης και έρθει ο Αντωνάκης θα μας σώσει; Τα ίδια θα κάνει. Θα μας σώσει η Αλεκίτσα, ο Αλεξάκης, ο έτερος Γιωργάκης, η Ντορούλα;
Κανείς δεν θα μας σώσει. Η κρίση που περνάμε, πέρα από οικονομική, είναι πρωτίστως κρίση αξιών και θεσμών. Πρέπει όλο το σύστημα να αλλάξει. Να έρθουν νέα πολιτικά κόμματα. Νέα, με νέους ανθρώπους (όχι απαραίτητα ηλικιακά, αλλά πολιτικά). Να φύγουν όλοι οι παλιοί. Δεν μπορείς κύριε πρωθυπουργέ να μας λες ότι έκανες επανεκκίνηση της κυβέρνησης και να έχεις μέσα άτομα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις πριν από δέκα χρόνια. Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπουτσής και πόσοι άλλοι, τα ακούω τα ονόματά τους από τότε που ήμουν μαθητής και τώρα έχω φτάσει κοντα στα 30. Και φυσικά, τα νέα κόμματα δεν πρέπει να έχουν ούτε έναν παλαιό. Θέλουμε νέους. Δεν θέλουμε Γιωργάκη, ούτε Αντωνάκη. Θέλουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, όχι όπως αυτή του Ανδρέα. Θέλουμε ριζική αναδόμηση του πολιτικού συστήματος. Μόνον έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Αναρτήθηκε από tromaktiko στις 11:29 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!
Μοιραστείτε το στο Twitter
Μοιραστείτε το στο Facebook
Μοιραστείτε το στο Google Buzz