Ο Πάπας Της Ρώμης ευθύνεται για τη σημερινή παρακμή του χριστιανικού κόσμου. Βλάκας ή προδότης; Δούλος του Θεού ή υπάλληλος τραπεζιτών;

Ο Πάπας Της Ρώμης ευθύνεται για τη σημερινή παρακμή του χριστιανικού κόσμου. Βλάκας ή προδότης; Δούλος του Θεού ή υπάλληλος τραπεζιτών; Για να καταλογίσεις σε κάποιον την κατηγορία της παράβασης του καθήκοντος, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να γνωρίζεις ένα πολύ βασικό πράγμα ...Να γνωρίζεις τα καθήκοντά του. Εάν δεν γνωρίζεις ποια είναι αυτά τα καθήκοντα, για ποια παράβαση μπορείς να μιλήσεις; Έχει αναρωτηθεί ποτέ ο αναγνώστης ποια είναι τα καθήκοντα ενός Πάπα; Τον βλέπουμε όλοι να χαιρετά τα πλήθη από το γνωστό μπαλκόνι του Βατικανού ή να κάνει βόλτες με το αυτοκίνητο-"ενυδρείο", αλλά γνωρίζουμε ακριβώς ποιος είναι ο ρόλος του; Γιατί απολαμβάνει τέτοιου μεγέθους και έντασης ασφάλεια; ...Ασφάλεια, η οποία κάνει την αντίστοιχη του Πλανητάρχη να μοιάζει σαν ανοργάνωτος περίπατος με φίλους και γνωστούς. Όλα αυτά αν μη τι άλλο είναι περίεργα. Περίεργα για κάποιον, ο οποίος δεν έχει γνώσεις και βλέπει τον Πάπα σαν έναν ακόμα ιερέα ...Έναν παπά πολυτελείας ...Ένα απομεινάρι του παρελθόντος, το οποίο ζει απομονωμένο σε μια "γυάλα" και μακριά από τις εξελίξεις του σύγχρονου κόσμου ...Έναν "δεινόσαυρο", ο οποίος "λιβανίζει" όλη την ημέρα τον Κύριο και που κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζει τι είναι τα CDS ή τα περίφημα Swaps. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τι ακριβώς είναι ο Πάπας σε σχέση με τον χριστιανισμό, τα δόγματά του και τα εθνικά κράτη; Πόση δυνατότητα παρέμβασης έχει και σε ποιους τομείς; Πόσο μπορεί να παρέμβει στην οικονομική λειτουργία του Δυτικού Κόσμου; Υπάρχει αντικειμενικά σοβαρός λόγος, που απολαμβάνει τόση μεγάλη και επιμελή προσωπική προστασία; Αντιλαμβανόμαστε πως όλα αυτά πρέπει να τα γνωρίζει κάποιος, προκειμένου να αντιληφθεί τα καθήκοντά του ...Προκειμένου να του αποδώσει ευθύνες για τα όσα γίνονται εις βάρος του χριστιανικού κόσμου σήμερα ...Ενός κόσμου, ο οποίος έχει βυθιστεί στη δίνη των τραπεζικών χρεών και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των αφελών επιλογών του ...Ενός κόσμου, όπου το ένα κράτος μετά το άλλο υιοθετεί σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και απειλείται να μπει σε μια πρωτοφανή κατάσταση φτώχειας ...Σε μια κατάσταση επικίνδυνη, γιατί βλέπουμε αυτήν τη φτώχεια να μετατρέπεται σταδιακά σε μια κατάσταση αδυναμίας. Να ξεκινάει σαν οικονομικό πρόβλημα και σταδιακά να μετατρέπεται σε ψυχολογικό. Αυτό είναι και το επικίνδυνο της σημερινής κατάστασης ...Η φτώχεια των χριστιανικών λαών απειλεί να τους μετατρέψει σε αδύναμα υποχείρια κάποιων επικίνδυνων παράκεντρων της παγκόσμιας εξουσίας. Η φτώχεια, δηλαδή, δεν είναι επικίνδυνη ως φτώχεια. Η φτώχεια δεν είναι απαραίτητα αδυναμία. Άλλωστε η ανθρωπότητα φτώχειες πέρασε πολλές. Ακόμα και στις μεγάλες της "στιγμές" η φτώχεια την συντρόφευε. Η σημερινή φτώχεια είναι επικίνδυνη, γιατί ασκείται σε απογοητευμένους ανθρώπους ...ως τιμωρία. Αυτή η φτώχεια έχει την τάση να μεταλλαχθεί σε αδυναμία ...Μια αδυναμία, η οποία θα καθηλώσει τους λαούς στην απόλυτη υποταγή τους ...Μια αδυναμία, η οποία όλο και πιο πολύ μας θυμίζει την εποχή των δουλοπάροικων της φεουδαρχίας. Αυτή η τελευταία διαπίστωση δεν γίνεται ποιητική αδεία. Ο χριστιανισμός κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια κατάσταση νεοφεουδαρχίας. Αυτός ο νεολογισμός δεν είναι τυχαίος. Η νεοφεουδαρχία χαρακτηρίζει τον χριστιανισμό σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο οικονομικό. Ο φεουδαλισμός επιστρέφει σε όλα τα επίπεδα και αφορά όλους τους εμπλεκόμενους σ' αυτόν ...Ο φεουδαλισμός, ο οποίος ήδη χρησιμοποιεί την απειλή της φτώχειας σαν ένα "μαστίγιο", που θα υποτάσσει τους λαούς στην εξουσία των εκλεκτών του. Το κεφάλαιο ήδη στον χριστιανικό κόσμο το διατηρεί στα χέρια της μια πολύ περιορισμένη μειοψηφία ανθρώπων. Μερικές χιλιάδες ανθρώπων ελέγχουν τα πάντα μέσα σ' αυτόν τον πάλαι ποτέ τεράστιο κόσμο ...Όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε ...τα πάντα. Από τον κύριο όγκο των παραγωγικών επιχειρήσεων και τις τεράστιες γεωργικές εκτάσεις μέχρι και τις κυβερνήσεις των χριστιανικών κρατών τα πάντα είτε ανήκουν είτε ελέγχονται ως ιδιοκτησία από μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων. Λίγοι ιδιοκτήτες, οι οποίοι κρύβονται πίσω από διάσημα ονόματα πολυεθνικών εταιρειών, εδώ και μερικές δεκαετίες "σαρώνουν" τα πάντα. Εξαγοράζουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, δημιουργώντας μονοπώλια, που κάνουν τον Μεσαίωνα να φαντάζει σαν μια ασήμαντη παιδική χαρά. Μέσω περίεργων και πρωτοφανών χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει μια συντριπτική υπεροχή έναντι του επιχειρηματικού και παραγωγικού κόσμου και τον συνθλίβουν. Αρπάζουν τα πάντα και τα διαχειρίζονται με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα της κοινωνίας. Αρπάζουν τα παραγωγικά μέσα από τους ίδιους τους δημιουργούς τους και τους αλλάζουν "προσανατολισμό". Καθημερινά παραγωγικές επιχειρήσεις μετατρέπονται σε εμπορικού τύπου "παράγκες". Καθημερινά μπαίνουν λουκέτα σε εργοστάσια, βυθίζοντας στην άβυσσο της ανεργίας εκατομμύρια ανθρώπους. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί κάποιοι "χτίζουν" τα νέα "φέουδα" της νέας εποχής ...Τα "φέουδα" της αγοράς, τα οποία —δυστυχώς για τους λαούς— δεν έχουν το αντίστοιχο παραγωγικό τους "πρόσωπο". Τουλάχιστον οι φεουδάρχες του Μεσαίωνα δεν αποσπούσαν τα φέουδα από τους λαούς, για να τα στείλουν στην Κίνα και να τα δουλεύουν φτηνοί Κινέζοι. Κατείχαν τα φέουδα, αλλά η απασχόληση μοιραζόταν εντός της ίδιας κοινωνικής ομάδας. Υπήρχαν, έστω και σε ένα στοιχειώδες επίπεδο, συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ παραγωγών και εργαζομένων. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Οι χριστιανικές κοινωνίες δεν έχουν πλέον αυτού του είδους τις συμπλεύσεις. Οι μέχρι τώρα υπάρχοντες διαχωρισμοί της συμβατικής οικονομίας, οι οποίοι διαχώριζαν τα μέλη των κοινωνιών μεταξύ τους, σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν πλέον μέσα σε αυτές τις κοινωνίες κεφαλαιοκράτες και εργαζόμενοι. Σήμερα μέσα στις κοινωνίες υπάρχουν μόνο επιχειρηματίες και πελάτες ...Οι "πωλώντες" και οι "αγοράζοντες". Όμως, αυτό είναι επικίνδυνο για την ίδια την επιβίωση των κοινωνιών. Γιατί; Γιατί ο τόπος, που σε θρέφει, είναι πατρίδα. Η γη, που "ταΐζει" τα παιδιά σου, είναι πατρίδα. Το εργοστάσιο, που τα "ταΐζει" ακόμα πιο καλά, είναι επίσης πατρίδα. Το σπίτι, που στεγάζεις την οικογένειά σου, είναι πατρίδα. Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει παραγωγή και άρα οι λαοί βρίσκονται στον "αέρα". Δεν έχουν "ρίζες" στους χώρους όπου γεννήθηκαν. Περαστικοί "πελάτες" είναι από αυτούς τους χώρους. Ακόμα και τα σπίτια τα οποία κατοικούν ανήκουν στις τράπεζες και άρα σε άλλους. Δεν έχουν τη δυνατότητα να "ταυτιστούν" με το υλικό μέρος αυτού, του οποίου αντιλαμβάνονται ως πατρίδα. Αν δεν μπορούν να καταναλώσουν τα προϊόντα, τα οποία "μυστηριωδώς" φτάνουν μπροστά τους, θα πρέπει να μετακινηθούν σε κάποιο άλλο μέρος, προκειμένου ν' αποκτήσουν αυτήν τη δυνατότητα. Κάποτε έπρεπε να απειλείς με πραγματικό θάνατο έναν άνθρωπο, προκειμένου να τον διώξεις από την πατρίδα του και σήμερα δεν μπορείς να τον σταματήσεις ούτε με όπλο, προκειμένου να μην την εγκαταλείψει. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος τα χαρακτηριστικά του. Δεν έγινε ξαφνικά "νομάδας". Το DNA του παραμένει σταθερό. Απλά άλλαξε ο κόσμος γύρω του. Έγινε ο κόσμος "μεταβλητός" και ο άνθρωπος "γλιστράει" πάνω σ' αυτόν. Σταματάει όπου μπορεί να επιβιώσει. Αν δεν έχει ένα χωράφι ή μια θέση εργασίας στην πατρίδα που τον γέννησε, θα "γλιστρήσει", μέχρι να βρει κάπου να "πιαστεί" ...Να "πιαστεί", για να μπορεί να θρέψει τα παιδιά του. Αυτό το επικίνδυνα "επικλινές" και "γλιστερό" περιβάλλον οφείλεται στα καρτέλ, τα οποία σάρωσαν τη χριστιανική οικονομία και έδιωξαν την παραγωγή μακριά από αυτήν. Αυτό το καρτέλ ιδιωτικών συμφερόντων σαρώνει στην κυριολεξία τα πάντα και όχι μόνον στην οικονομία. Εξαιτίας των συμφερόντων του —και αναζητώντας την οικονομικότερη δυνατή παραγωγική λειτουργία— προκάλεσε κοινωνικά προβλήματα με ασύλληπτες συνέπειες. Μετακινώντας την παραγωγή σε τριτοκοσμικές "Μπανανίες" προκάλεσε μια πρωτοφανή ανεργία και αυτό είχε ως συνέπεια να απειληθεί το μέγα επίτευγμα των λαών του χριστιανισμού και το οποίο ήταν το οργανωμένο κοινωνικό κράτος ...Το κράτος, που μεριμνούσε για τους πολίτες του ...Το κράτος, το οποίο επέβαλε τη θέληση αυτών των πολιτών ακόμα και πάνω στους πιο ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς του παράγοντες ...Το κράτος, το οποίο έδινε σάρκα και οστά στην έννοια της Δημοκρατίας. Τα επιτεύγματα αυτού του κράτους και της Δημοκρατίας αμφισβητούνται πλέον από τις νεοφεουδαρχικές εξουσίες. Ήδη έχουν ψηφιστεί στα κράτη νόμοι πρωτοφανείς για τον νομικό μας πολιτισμό. Μιλάμε για πραγματικό Μεσαίωνα. Δεν ισχύει ούτε καν το Habeas Corpus. Συνάνθρωποί μας συλλαμβάνονται, βασανίζονται και πιθανότατα κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν, χωρίς να απολαύσουν το στοιχειώδες δικαίωμα της Δίκης. Αυτό, δηλαδή, το οποίο ήταν εξασφαλισμένο από τον 12ο αιώνα, τίθεται υπό αμφισβήτηση τον 21ο αιώνα. Με ποια δικαιολογία; Την τρομοκρατία ...Τους "δαίμονες", οι οποίοι απειλούν την κοινωνική μας "λειτουργία" ...Τους "δαίμονες", οι οποίοι δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνους που "κυνηγούσε" η Ιερά Εξέταση. Άγνωστοι, σκοτεινοί και επικίνδυνοι ήταν κι εκείνοι. Μπορούσαν να καταλάβουν "κορμιά" ανύποπτων πολιτών και άρα καθιστούσαν ύποπτη ολόκληρη την κοινωνία. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Κάποτε αυτούς τους "δαίμονες" τους "ανακάλυπταν" και τους έκαιγαν στην πυρά, ενώ σήμερα πάλι τους ανακαλύπτουν και τους "καίνε" στο "Γκουαντάναμο". Κατά σύμπτωση οι ίδιες εξουσίες είναι αυτές, οι οποίες πάλι ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, προκειμένου να τη "σώσουν". Η "ειρωνεία" είναι ότι η επανεμφάνιση της "Ιεράς Εξέτασης" γίνεται κατά τη διάρκεια της θητείας ενός Πάπα, ο οποίος, πριν γίνει τέτοιος, ήταν υπεύθυνος δόγματος της Καθολικής Εκκλησίας ...Ήταν υπεύθυνος της επιτροπής εκείνης, η οποία κάποτε ονομαζόταν η "Ιερά Εξέταση". Τι συμβαίνει όμως; Πώς φτάσαμε σ' αυτήν την κατάσταση; Τι άλλαξε και σε ποιους τομείς σ' ό,τι αφορά την κοινωνική και οικονομική λειτουργία; Θα μπορούσε ο Πάπας —και άρα ο πιο ισχυρός παράγοντας του χριστιανισμού— να σταματήσει αυτήν τη "λαίλαπα", η οποία ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της; Βεβαίως και θα μπορούσε να τη σταματήσει. Έπρεπε να τη σταματήσει, για να προστατεύσει τη δύναμη τής χριστιανικής αυτοκρατορίας ...Να προστατεύσει το κεφάλαιο της χριστιανικής αυτοκρατορίας, που, εκτός από το βιομηχανικό κεφάλαιο, ήταν και η πανάκριβη εξειδικευμένη εργατική της τάξη ...Να προστατεύσει την κοινωνική ευημερία και κατά συνέπεια την κοινωνική ειρήνη, η οποία διασφαλίζεται από την οικονομική ανάπτυξη και από την εργασία. Όμως, για να δούμε πώς θα μπορούσαν να γίνουν αυτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε για ποιους λόγους φτάσαμε στο σημείο αυτό και πότε έπρεπε να υπάρξει δράση, η οποία δεν υπήρξε. Το κύριο αίτιο, που φτάσαμε στο σημείο αυτό, είναι η ανεξέλεγκτη τραπεζική λειτουργία. Αυτή είναι που απειλεί τον χριστιανισμό. Όμως, το ίδιο ανεξέλεγκτο είναι και το εμπόριο ...Η "αδελφή" δραστηριότητα της τραπεζικής λειτουργίας ...Το "καύσιμο", που οδηγεί στην ανεξέλεγκτη τραπεζική λειτουργία ...Το εμπόριο, το οποίο επί αιώνες ελεγχόταν με τους πιο αυστηρούς νόμους ...Το εμπόριο, το οποίο, αν δεν ελεγχθεί εγκαίρως, εύκολα "προδίδει" μια εθνική οικονομία. Γιατί; Γιατί το εμπόριο δεν έχει ηθική. Το εμπόριο δεν έχει εργοστάσια ή γη και άρα δεν έχει πατρίδα. Το εμπόριο έχει έναν στόχο. Το κέρδος. Δεν έχει το "όραμα", που πολλές φορές έχει η παραγωγή. Το "όραμα" ενός παραγωγού δεν είναι απαραίτητα το κέρδος —...Είναι και το κέρδος, αλλά όχι μόνον αυτό—. Το "όραμά" ενός βιομηχάνου μπορεί να είναι να φτιάξει, για παράδειγμα, το καλύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο. Το "όραμα" ενός γεωργού μπορεί να είναι να παράγει τα καλύτερα βιολογικά φρούτα της αγοράς. Όλοι αυτοί οι παραγωγοί βάζουν κόπο και μεράκι, για να παράγουν κάτι στο επίπεδο που εκφράζει τους ίδιους ως προσωπικότητες. Αντίθετα το "όραμα" του εμπόρου δεν εμπεριέχει μέσα του κάποιου είδους μεράκι. Ο έμπορος έχει μόνον έναν στόχο. Το κέρδος ...Έμπορος είναι, όχι δημιουργός ...Ενδιάμεσος είναι και όχι παραγωγός. Είτε πουλάει όπλα είτε φάρμακα, είναι το ίδιο, εφόσον την ίδια δουλειά κάνει. Είτε πουλάει αυτοκίνητα είτε ναρκωτικά, το ίδιο πράγμα αναζητά ...Το κέρδος ...Δεν έχει άλλο στόχο. Το εμπόριο είναι τόσο ανήθικο από τη φύση του, που το απόλυτο "όραμά" του είναι η απόλυτη "εξαπάτηση". Ο "τέλειος" έμπορος δεν είναι αυτός, ο οποίος θα πουλήσει το καλύτερο προϊόν σε μια λογική τιμή. Αυτός, που θα το κάνει αυτό, είναι άσχετος και άρα κακός έμπορος. Ο "τέλειος" έμπορος είναι αυτός, ο οποίος θα καταφέρει να βγάλει το μέγιστο κέρδος από το τίποτε ...Αυτός, ο οποίος θα πουλήσει πανάκριβα το σκουπίδι. Όταν αυτό είναι το απόλυτο "όριο" μιας δραστηριότητας, αντιλαμβανόμαστε τα χαρακτηριστικά της ίδιας της δραστηριότητας. Αυτή η δραστηριότητα είναι που οδήγησε τη χριστιανική κοινωνία στη λογική των εμπόρων ...Στη λογική της υιοθέτησης των εμπορικών προτύπων ...Των προτύπων των πορνών και των παρασίτων ...Των υπερκατανωλωτικών προτύπων, που, μέσω της κατανάλωσης, προσπαθούν να "γυαλίσουν" την ανύπαρκτη αξία τους. Σε αυτήν τη λογική μάς έριξαν οι τραπεζίτες και για να το καταφέρουν αυτό χρησιμοποίησαν το "καύσιμο" του εμπορίου. Το εμπόριο τούς ήταν χρήσιμο, γιατί μέσω αυτού θα μπορούσαν να αλλοιώσουν την κοινωνική λειτουργία στη βάση της. Από τη στιγμή που κατόρθωσαν και έβαλαν τη λογική των εμπόρων στην πλατιά κοινωνική βάση, όλα ήταν θέμα χρόνου να συμβούν. Η κοινωνία είχε "αρρωστήσει" και απλά περίμενε το τέλος της. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ελπίδα κοινωνικής επιβίωσης στη χριστιανική Δύση, όταν ένα φωτομοντέλο, όπως η Σισέλ, με μόνο εφόδιο τον κώλο της γίνεται δισεκατομμυριούχος, τη στιγμή που εκατομμύρια συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να επιβιώσουν; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη στη χριστιανική Δύση, όταν ένας ποδοσφαιριστής, όπως ο Ρονάλντο, και με μόνο εφόδιο δύο γερά πόδια, βγάζει ανά έτος περισσότερο κέρδος από μια μεγάλη βιομηχανία; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει εργασιακή "ασφάλεια", όταν ένας νεκρός Τζάκσον βγάζει περισσότερο κέρδος από τους μισθούς εκείνους, τους οποίους θα εισπράξουν χιλιάδες ζωντανοί εργαζόμενοι στο σύνολο της παραγωγικής τους ζωής; Όλα αυτά δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής παρακμής. Αλλάζουν τα πρότυπα. Κάποιοι, για να πουλήσουν περισσότερα βρακιά, προσπαθούν να εμφανίσουν την ανηθικότητα σαν "μαγκιά". Κάποιοι, για να πουλήσουν περισσότερα μπουκάλια με αλκοόλ, παρασέρνουν τους νέους στην ακολασία, στο ξενύχτι και βέβαια μακριά από την εργασία, η οποία δεν εξασφαλίζει τίποτε από τα προαπαιτούμενα και βέβαια δεν αντέχει το ξενύχτι. Κάποιοι, για να πουλήσουν περισσότερα πτυχία, έβαλαν άντρες και γυναίκες σε ένα "κυνήγι" καριέρας, που τους κατέστρεψε μαζικά. Κάποιοι, για να πουλήσουν περισσότερα εισιτήρια στα θεάματα, "έβγαλαν" τις μανάδες από τα σπίτια τους και παρέδωσαν τα παιδιά τους σε έμμισθες μπέιμπισίτερ. Όλα αυτά, αν τα συνδυάσει κάποιος, μπορεί να εξηγήσει τα αίτια της σημερινής κατάστασης. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάγος, για να εξηγήσει το πώς φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Όταν μετατρέπεις τα παράσιτα σε κοινωνικά πρότυπα, παρασέρνεις την κοινωνία πίσω τους. Με πρότυπα μοντέλα, τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές, δεν φτιάχνεις παραγωγική κοινωνία ...Φτιάχνεις "πασαρέλα" αθλιότητας. Με τέτοια πρότυπα κανένας δεν θέλει να εργαστεί και άρα κανένας δεν θα προστατεύσει ένα εργοστάσιο, το οποίο κινδυνεύει με λουκέτο. Με πρότυπα ανθρώπους, οι οποίοι κοιμούνται φτωχοί και ξυπνάνε βαθύπλουτοι, όλοι ελπίζουν να τους μιμηθούν. Όταν ελπίζεις με την αφέλειά σου να γίνεις πλούσιος μέσα σε μια στιγμή, αλλάζει ο τρόπος σκέψης σου. Η αφέλεια βέβαια δεν είναι αλά καρτ. Δεν είσαι αφελής μόνον σε συγκεκριμένα πράγματα. Είσαι αφελής γενικά. Η αφέλεια, αν σε "πιάσει", δεν σε εγκαταλείπει. Εφόσον "ονειρεύεσαι" μια μεγάλη "ζωή" και δεν ζεις αυτή που σου διατίθεται, γιατί να μην δανείζεσαι από τις τράπεζες αυτά, τα οποία σου πλασάρουν οι πονηροί έμποροι και νομίζεις ότι σου λείπουν; Γιατί να μην πάρεις μια "προκαταβολή" μιας "μεγάλης" ζωής, που έτσι κι αλλιώς θεωρείς ότι κάποτε θ' αποκτήσεις; Γιατί να μην ξεπουλήσεις τα πάντα, εφόσον θεωρείς ότι θα γίνεις κάποτε αρκετά πλούσιος, για να τα αναπληρώσεις; Όταν δεν νοιάζεται για το σπίτι ή το χωράφι, που σου άφησε ο πατέρας σου, ο οποίος εργαζόταν μια ζωή για να τ' αποκτήσει, γιατί να νοιαστείς και για την πατρίδα; Όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να "ζήσεις" την "ονειρεμένη" ζωή των μοντέλων και των ποδοσφαιριστών, δεν ενδιαφέρεσαι για οικογένεια και δεν κάνεις παιδιά. Τα παιδιά σε "περιορίζουν" στο σπίτι και σου βάζουν κιλά, "απομακρύνοντάς" σε από τα πρότυπά σου. Δεν έχεις χρόνο και είσαι "χοντρή", για να ζήσεις το "όνειρο". Όταν κάποιος μπαίνει σ' αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων, αρχίζει και αποκτά τάσεις "αυτοκτονίας", εφόσον η ζωή του θνητού είναι μικρή και οι ευκαιρίες όλων να τα πετύχουν όλα σχεδόν ανύπαρκτες. Όταν πολλά μέλη της κοινωνίας μοιράζονται αυτήν την ίδια αντίληψη, οδηγούν την ίδια την κοινωνία στην "αυτοκτονία. Όταν οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τις ατομικές τους κληρονομιές και τις "υποθηκεύουν", για να πάρουν ένα διακοποδάνειο, γιατί να ελέγξουν κυβερνήσεις, οι οποίες "υποθηκεύουν" πατρίδες ολόκληρες; Όταν οι άνθρωποι ονειρεύονται "αρπαχτές", πώς θα ελέγξουν κυβερνήσεις που διαφθείρονται; Όλα δηλαδή έχουν την εξήγησή τους. Δεν υπάρχει μυστήριο για το πώς έφτασαν τα πράγματα στο σημείο αυτό. Δεν υπάρχει μυστήριο για το πώς βυθίστηκε ο χριστιανισμός στη σημερινή κατάσταση της φτώχειας, που τον οδηγεί στην απόλυτη σήψη και την παρακμή. Ο αναγνώστης, έχοντας υπόψη του την παραπάνω "διαδρομή", εύκολα πλέον μπορεί να καταλάβει και ποια είναι τα καθήκοντα του Πάπα ...Τα καθήκοντα —απέναντι στο σύνολο του χριστιανικού κόσμου— του Πρώτου τη Τάξη χριστιανού, λόγω ισχύος και βέβαια διαδοχής του Πέτρου ...Τα καθήκοντα του Πρώτου τη Τάξη Καθολικού, εφόσον είναι ο φυσικός ηγέτης του Καθολικισμού. Τα καθήκοντά του είναι τα καθήκοντα του "ποιμένα". Τα καθήκοντα του "ποιμένα" είναι να μην φτάσει μια κοινωνία στο σημείο όπου έχει φτάσει σήμερα η χριστιανική κοινωνία και άρα στην παρακμή. Τα καθήκοντα του ποιμένα είναι να προστατεύει τα συμφέροντα του ποιμνίου του ...Όλα τα συμφέροντα ...Από τα πιο "ταπεινά" έως τα πιο "υψηλά" ...Από το ψωμί που θα φάει ο πιστός μέχρι την εξασφάλιση ενός υγιούς τρόπου ζωής ...Από το δίκιο του να κρατήσει την ιδιοκτησία του χωραφιού του μέχρι το δίκιο του να υπερασπίζεται την άποψή του. Εδώ θα αναρωτηθεί κάποιος εάν αυτά που λέμε αφορούν πραγματικά τον Πάπα. Αν από τα θεωρητικά του καθήκοντα προκύπτει κάτι το πρακτικό ...Τι να σου κάνει ένας ιερέας; ...Ένας παπάς πολυτελείας είναι και ο Πάπας ...Με τι δυνατότητες παρέμβασης μπορεί να επέμβει; ...Με τι γνώσεις μπορεί να καταλάβει τα προβλήματα της κοινωνίας ένας ιερέας, ο οποίος θεωρητικά ολόκληρη την ημέρα του την περνάει είτε προσευχόμενος είτε μελετώντας τη Βίβλο; Όλα αυτά είναι λάθος. Ο Πάπας δεν είναι ένας απλός ιερέας. Είναι ο πλέον ισχυρός από τους ηγέτες του χριστιανισμού. Εξαιτίας των αναγκών αυτού του ρόλου είναι εκπαιδευμένος να διαχειριστεί τη χριστιανική αυτοκρατορία. Είναι εκπαιδευμένος ως αυτοκράτορας. Γνωρίζει —ή τουλάχιστον είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει— πώς να τον προστατεύει, εφόσον γνωρίζει τι τον απειλεί. Έχει συσσωρευμένη γνώση η Ρώμη και με αυτήν εκπαιδεύει τους αυτοκράτορές της ...Γνώση όλων των τύπων και άρα και γνώση που αφορά την οικονομική λειτουργία της αυτοκρατορίας. Για παράδειγμα, η σημερινή τραπεζική υπερλειτουργία, η οποία κατέστρεψε τη χριστιανική παραγωγή και το χριστιανικό παραγωγικό κεφάλαιο, δεν είναι μια άγνωστη κατάσταση για τον προκαθήμενο της Ρώμης. Ο Πάπας γνωρίζει, τόσο ως μορφωμένο άτομο όσο και ως εκπαιδευμένος ιερέας, τις ιδιομορφίες της τραπεζικής λειτουργίας. Ως μορφωμένο άτομο τη γνωρίζει άριστα, γιατί η Ρώμη είναι κατά παράδοση "Αριστοτελική". Ο Αριστοτέλης ήταν από τους μεγαλύτερους πολέμιους της τοκογλυφίας. Ο ισχυρός αυτός "καθοδηγητής" τής ρωμαϊκής ηγεσίας ήταν εκείνος, ο οποίος ισχυριζόταν πως, όταν το χρήμα ξεφύγει από τον ρόλο του —που έχει σχέση με την αγορά προϊόντων— και μεταλλαχθεί το ίδιο σε προϊόν, θα καταστραφεί η οικονομία. Από τη στιγμή που δεν νοείται Πάπας, που να μην γνωρίζει τον Αριστοτέλη, ευνόητο είναι ότι και ο σημερινός γνωρίζει τις διδαχές του. Όμως, ακόμα κι αν ήταν ένας αμόρφωτος φανατικός και δεν γνώριζε τις διδαχές κάποιου επιφανούς "ειδωλολάτρη", ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει τις θέσεις των προκατόχων του πάνω στο θέμα αυτό. Δικός του προκάτοχος ήταν εκείνος, ο οποίος "απέβαλε" την τραπεζική τοκογλυφική λειτουργία από τη "χρηστή" χριστιανική οικονομική λειτουργία. Πάπας της Ρώμης απαγόρευσε στους πιστούς τού χριστιανισμού να ασκούν το τραπεζικό "λειτούργημα" ως "κακό" και "αμαρτωλό". Πάπας της Ρώμης ήταν εκείνος, ο οποίος "φόρτωσε" αυτήν την "αμαρτία" στους "βρόμικους" Εβραίους. Άρα; Άρα ο Πάπας γνώριζε εξ’ αρχής πόσο ανεπιθύμητη, παρασιτική και επικίνδυνη για την αυτοκρατορία του ήταν η ανεξέλεγκτη τραπεζική λειτουργία, αλλά πρωτίστως γνώριζε και ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές της. Γνώριζε δηλαδή εκ των προτέρων πού θα οδηγούσε τον χριστιανισμό η ανεξέλεγκτη τοκογλυφία των τραπεζιτών ...και γνώριζε επίσης τι καταγωγής ήταν κάτι τύποι σαν τον Ρότσιλντ ή τον Ροκφέλερ, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν σ' αυτήν. Την ίδια γνώση είχε και για το εμπόριο. Ως αριστοτελικός και ως ιερέας του χριστιανισμού γνώριζε τις παρενέργειες του εμπορίου. Γνώριζε τον λόγο, για παράδειγμα, που έπρεπε αυτό να ελέγχεται στενά, προκειμένου να μην προκαλεί κοινωνικά προβλήματα. Γνώριζε τον λόγο που τα χριστιανικά έθνη ήταν εκείνα, τα οποία είχαν εφεύρει τον προστατευτισμό ...Τα χριστιανικά έθνη και κανένας άλλος. Κάποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν όλες εκείνες οι περιοριστικές πολιτικές. Συμφέροντα εθνικά, τα οποία —ως σύνολο— γίνονταν συμφέροντα της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Άλλωστε η παντοκρατορία του χριστιανισμού ένα άθροισμα αυτών των εθνικών συμφερόντων ήταν. Αυτά τα συμφέροντα τα γνωρίζει απόλυτα κάποιος, ο οποίος αναλαμβάνει τις τύχες του χριστιανισμού. Είναι υποχρεωμένος να τα γνωρίζει ως "ευαγγέλιο" και να τα υπηρετεί ως δόγμα ...Ειδικά όταν αυτός ο κάποιος είναι εξοικειωμένος καί με το ένα καί με το άλλο. Από τη στιγμή λοιπόν που εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς γνώριζε ο Πάπας, μπορούμε να καταλάβουμε και ποια ήταν τα καθήκοντά του ...Τα καθήκοντα του πιο ισχυρού παράγοντα του χριστιανισμού —και ως εκ τούτου του βασικότερου προστάτη του— και τα καθήκοντά του ως επικεφαλής του Καθολικισμού. Ο Πάπας, δηλαδή, ως χριστιανός και ως καθολικός, είχε υποχρεώσεις τόσο απέναντι στους χριστιανούς γενικά όσο και απέναντι στους καθολικούς ειδικότερα. Αυτός λοιπόν ο Πάπας θα έπρεπε με την εξουσία του να περιορίζει όποιον απειλεί την ισχύ, αλλά και τη λειτουργία της χριστιανικής κοινωνίας ...ανεξαρτήτως δόγματος ...Ειδικά όταν ο κίνδυνος εκδηλώνεται από αλλόθρησκους και απειλεί τον ίδιο τον χριστιανισμό. Το ίδιο πρωταγωνιστικός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του και όταν απειλούνταν το καθολικό ποίμνιό του, είτε από αλλόθρησκους είτε από χριστιανούς διαφορετικού δόγματος. Ως Πάπας λοιπόν την Ρώμης —και ισχυρότερος των χριστιανών— θα έπρεπε να φροντίζει για την αύξηση της ισχύος της αυτοκρατορίας. Αν δεν υπήρχε θέμα αύξησης αυτής της ισχύος, θα έπρεπε να εμποδίζει οποιαδήποτε αλλαγή, η οποία θα οδηγούσε σε εξασθένηση της αυτοκρατορίας. Πώς εξασθενεί μια αυτοκρατορία; Τι δίνει δύναμη και ισχύ σε μια αυτοκρατορία; Το κεφάλαιό της. Η τεχνογνωσία της. Η "ποιότητα" των πληθυσμών της. Η σημερινή χριστιανική αυτοκρατορία είναι "σκιά" του εαυτού της. Είναι εξασθενημένη οριακά. Γιατί; Γιατί έχει πρόβλημα με το κεφάλαιό της και αυτό αλλοίωσε την κοινωνική της λειτουργία. Κεφάλαιο της χριστιανικής αυτοκρατορίας δεν ήταν μόνον τα εργοστάσιά της. Ήταν και η τεχνογνωσία των επιστημόνων της, οι οποίοι διατηρούσαν αυτά τα εργοστάσια ασυναγώνιστα. Ήταν και η εξειδίκευση της εργατικής τάξης, που μπορούσε στα εργοστάσια των χριστιανών βιομηχάνων να μετατρέψει τα σχέδια των χριστιανών επιστημόνων σε χριστιανικά προϊόντα ...Τα πιο καλά και ασυναγώνιστα προϊόντα του Πλανήτη ...Τα προϊόντα εκείνα, τα οποία καθιστούσαν τον χριστιανισμό ως την πιο ισχυρή αυτοκρατορία του Πλανήτη ...Την πιο ισχυρή αυτοκρατορία, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Απλά πράγματα. Ο χριστιανισμός ήταν ασυναγώνιστος και γι' αυτόν τον λόγο έλεγχε με ευκολία το σύνολο του Πλανήτη. Ήταν πυρηνική δύναμη, όταν οι υπόλοιποι λαοί ήταν καθηλωμένοι στην εποχή της —επίσης χριστιανικής— πυρίτιδας. Οι χριστιανοί καλλιεργούσαν τα χωράφια τους με τρακτέρ, όταν οι υπόλοιποι έτρεχαν πίσω από ζεμένα βόδια. Οι χριστιανοί έκαναν βάρδιες σε οργανωμένα εργοστάσια, όταν οι υπόλοιποι σφυρηλατούσαν μπακίρια στο πίσω μέρος της αυλής τους. Οι χριστιανοί είχαν οργανωμένα νοσοκομεία, όταν οι υπόλοιποι έτρεχαν σε "μάγους" και έβραζαν "μαντζούνια". Οι χριστιανοί είχαν οργανωμένα συστήματα εκπαίδευσης, όταν οι υπόλοιποι έτρεχαν στους μεντρεσέδες ή γίνονταν μοναχοί του Δαλάι για να μορφωθούν. Οι χριστιανοί είχαν θεσμοθετημένα και άρα τακτοποιημένα όλα τους τα πολιτικά, επαγγελματικά και εργατικά δικαιώματα, όταν οι υπόλοιποι προσέτρεχαν στις "διαιτησίες" των σοφών, των μάγων και των πρεσβυτέρων του χωριού. Αυτά όλα δεν προέκυψαν από κάποια μυστηριώδη "ανωτερότητα" των χριστιανών. Προέκυψαν από τις ιδιομορφίες του χριστιανικού συστήματος σε θέματα που αφορούν τη διαχείριση της γνώσης ...Θέματα που αφορούν τη δημιουργία, την κατοχή και τη χρήση της γνώσης. Αυτή η χριστιανική ιδιαιτερότητα, η οποία είχε σχέση με την αντιμετώπιση της γνώσης ως περιουσιακό "στοιχείο", είναι εκείνη που έβαλε τους χριστιανούς πιο γρήγορα, πιο οργανωμένα και πιο απόλυτα στη βιομηχανική περίοδο. Σε αυτήν την περίοδο η νοοτροπία των χριστιανών να μην μοιράζονται τίποτε και με κανέναν τούς έκανε πανίσχυρους. Αυτή η ισχύς τούς έδωσε τεράστια ανάπτυξη στην οικονομία και από αυτήν την ανάπτυξη προέκυψαν τα παραπάνω που περιγράψαμε ...Κανένα μυστήριο δηλαδή. Αυτήν την οργανωμένη και πανίσχυρη αυτοκρατορία "κληρονόμησε" ο σημερινός Πάπας από τον προκάτοχό του. Κληρονόμησε μια παραγωγική "μηχανή" με τεράστιο ιδιόκτητο κεφάλαιο ...Μια αυτοκρατορία, η οποία έλεγχε τον Πλανήτη και καθιστούσε τους πιστούς της "προνομιούχους" σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ήταν "τυχερός" όποιος γεννιόταν στον χριστιανικό κόσμο, γιατί είχε καλύτερη "μοίρα" από τους υπόλοιπους. Δεν μιλάμε θεολογικά ή θεωρητικά. Μιλάμε καθαρά οικονομικά. Υπήρχαν θέσεις εργασίας στη χριστιανική αυτοκρατορία. Υπήρχαν οργανωμένες οικονομίες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και οι πιο ισχυρές εθνικές οικονομίες του κόσμου. Ο χριστιανικός κόσμος απολάμβανε την υπεροχή του σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και οι κοινοί εργαζόμενοι χριστιανοί απολάμβαναν πρωτοφανή για την κοινωνική τους τάξη προνόμια. Απολάμβαναν συγκεκριμένο και αρκετά περιορισμένο ωράριο εργασίας. Πλήρη ασφάλεια. Συντάξεις, οι οποίες εξασφάλιζαν καλό επίπεδο ζωής. Πληρωμένες καλοκαιρινές —και όχι μόνον— άδειες. Ζούσαν σε σπίτια υπερεξοπλισμένα, όταν τα αντίστοιχης κοινωνικής τάξης μέλη των άλλων αυτοκρατοριών μοιράζονταν τρώγλες. Μετακινούνταν με ιδιόκτητα αυτοκίνητα, όταν οι "όμοιοί" τους έτρεχαν πίσω από αραμπάδες. Γι' αυτόν τον λόγο ο χριστιανισμός —και ειδικά οι ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες— ήταν "προορισμός" για πολλούς φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν άντεχαν τη φτώχεια των δικών τους κοινωνιών και ήθελαν να πάρουν ένα μερίδιο από τη χριστιανική ανάπτυξη και παντοδυναμία. Ο συγκεκριμένος Πάπας μάλιστα αυτόν τον κόσμο τον "κληρονόμησε" και στην εποχή της απόλυτης δόξας του. Ελάχιστο χρόνο πριν αναλάβει ο ίδιος την ηγεσία του, είχε "καταρρεύσει" ο βασικός του αντίπαλος στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Είχε καταρρεύσει ο κομμουνιστικός γίγαντας και ο χριστιανικός καπιταλισμός έδειχνε να είναι ο αδιαφιλονίκητος νικητής του κόσμου ...Και όμως, αυτός ο νικητής του κόσμου μέσα σε δύο σχεδόν δεκαετίες "κατέρρευσε". Γιατί; Γιατί ό,τι τον χαρακτήριζε και τον έκανε αξιοζήλευτο από τους υπόλοιπους λαούς, το έχασε. Έχασε το κεφάλαιό του. Έχασε το υλικό μέρος του κεφαλαίου του ...Το μέρος εκείνο, το οποίο συνδεόταν με την παραγωγή. Η ανεργία πλέον τον πλήττει σε βαθμό καταστροφής. Η ανασφάλεια των εργαζομένων έχει φτάσει στα ανώτατα επίπεδα. Κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών έχουν εξανεμιστεί. Από τη σταθερή θέση εργασίας περάσαμε στην ελαστική απασχόληση. Οι συντάξεις έχουν αρχίσει να γίνονται συντάξεις πείνας. Σ' ό,τι αφορά τους ίδιους τους χριστιανούς, στην κυριολεξία δεν τους ανήκει τίποτε ...Δεν τους ανήκουν ούτε αυτά, τα οποία τους ανήκαν ακόμα και στις εποχές της μεγάλης φτώχειας ...Δεν τους ανήκουν ούτε αυτά, τα οποία κατείχαν ακόμα και οι δουλοπάροικοι. Δεν τους ανήκουν ούτε τα σπίτια τους ...Τα χρωστάνε κι αυτά στις τράπεζες. Για τι από όλα αυτά ευθύνεται ο Πάπας; ...Για όλα ...Στην κυριολεξία για όλα. Κατ’ αρχήν, ως αυτοκράτορας του χριστιανισμού, έπρεπε να γνωρίζει πότε εξασθενεί η αυτοκρατορία του. Πότε εξασθενεί; Όταν μοιράζεται το κεφάλαιό της. Όταν είδε ότι οι τραπεζίτες "σαρώνουν" την οικονομία, έπρεπε να μπορεί να προβλέψει ποιες θα ήταν οι συνέπειες αυτής της "σάρωσης". Ως Πάπας είχε την πληροφόρηση, για να γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί, οι οποίοι με τις πράξεις τους "σπρώχνουν" χριστιανική τεχνογνωσία εκτός της χριστιανικής επικράτειας. Με χριστιανική τεχνογνωσία έγιναν όλοι μεγαλοπαράγοντες της παγκόσμιας οικονομίας. Με χριστιανική τεχνογνωσία έγινε η σιντοϊστική Ιαπωνία μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Με χριστιανική τεχνογνωσία έγινε η ινδουϊστική Ινδία μια ανερχόμενη δύναμη. Ο Πάπας όλα αυτά τα γνώριζε. Γνώριζε ότι γινόταν παράνομη "μετάγγιση" κεφαλαίου, η οποία εξασθενούσε την αυτοκρατορία. Στη δική του "βασιλεία" ισχυροποιήθηκε η Κίνα. Χάρη στη δική του ανοχή πραγματοποιήθηκε αυτή η "μετάγγιση", με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σήμερα η Κίνα ως ισχυρή. Χωρίς τη χριστιανική τεχνογνωσία η Κίνα ακόμα θα κυνηγούσε τα σπουργίτια του Μάο και ακόμα θα προσπαθούσε να εφεύρει τη βιομηχανική "επανάσταση". Πώς όμως έγινε αυτή η "μετάγγιση"; Ήρθαν οι Κινέζοι και έκλεψαν την τεχνογνωσία; Έστειλαν πράκτορές τους και την άρπαξαν; Τα προϊόντα αυτής της τεχνογνωσίας πού τα διοχετεύουν; Στην εσωτερική αγορά ή στην ίδια τη χριστιανική αυτοκρατορία; Η μετάγγιση αυτή δεν έγινε ως δια μαγείας. Εξαιτίας των τραπεζιτών του χριστιανισμού η παραγωγή έφυγε εκτός χριστιανισμού και τον εξασθένισε. Αυτοί πίεσαν τους παραγωγούς, ενισχύοντας τους εμπόρους. Αυτοί, αναζητώντας το μέγιστο κέρδος, μετέτρεψαν την παραγωγή σε "ιππόδρομο", ποντάροντας στα "άλογα" του εμπορίου. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Τα εργοστάσια "μετακινήθηκαν" εκεί όπου υπήρχε φτηνό εργατικό δυναμικό και άρα εκτός χριστιανισμού. Αυτή η αναπάντεχη απώλεια τεχνογνωσίας του χριστιανισμού ήταν φυσικό να τον εξασθενίσει. Όταν υπερέχεις, επειδή κατασκευάζεις ηλεκτρονικούς υπολογιστές και αυτοκίνητα και ξαφνικά εκπαιδεύεις κι άλλους να παράγουν τα ίδια, εξασθενείς. Ο αυτοκράτορας της Ρώμης —κατά τα φαινόμενα— δεν κατάλαβε ούτε τι έκαναν οι τραπεζίτες ούτε τι έκαναν οι έμποροι εις βάρος των βιομηχάνων και των εργαζομένων. Δεν κατάλαβε ότι η αυτοκρατορία του μοιραζόταν πλέον το κεφάλαιό της με νέους συνεταίρους ...Αλλόθρησκους συνεταίρους ...ολόκληρους ωκεανούς μακριά. Η γνώση του χριστιανισμού έφευγε από την επικράτειά του με τρομακτικούς ρυθμούς. Κρατούσαν οι τραπεζίτες κάποια "χαρτιά" της πλάκας, τα οποία διασφάλιζαν τα πνευματικά δικαιώματα της ιδιοκτησίας της τεχνογνωσίας, αλλά αυτά ήταν αστεία, εφόσον ήδη αυτή η ιδιοκτησία είχε πλέον "μεταφερθεί". Με χρήματα των τραπεζιτών έφευγε η τεχνογνωσία από τον χριστιανισμό και με τα χρήματα των ίδιων τραπεζιτών χτίζονταν τα εργοστάσια στην Κίνα. Αυτή η δραστηριότητα των τραπεζιτών ήταν που έκανε τεράστια ζημιά στον χριστιανισμό. Όταν μαθαίνεις στον άλλο να κατασκευάζει υπολογιστές, θα συνεχίσει να τους κατασκευάζει ακόμα κι αν του πάρεις τα δικαιώματα ...Ακόμα κι αν του απαγορεύσεις να τους κατασκευάζει με τον τρόπο που επιβάλει η τεχνογνωσία σου. Γιατί; Γιατί απλούστατα γνωρίζει πλέον να φτιάχνει υπολογιστές ...Θα φτιάξει τη δική του εκδοχή. Το θέμα είναι να μην τον πάρεις από τα χωράφια, για να τον εκπαιδεύσεις. Αν το κάνεις, θα χάσεις τη μάχη της ιδιοκτησίας. Αυτό έπαθε ο χριστιανισμός και ο αυτοκράτοράς του φαινομενικά δεν "κατάλαβε" τι έγινε, ώστε να αμυνθεί. Δεν το "κατάλαβε" στο ανώτατο επίπεδο, αλλά δεν το "κατάλαβε" και στο κατώτατο. Δεν έβλεπε ο αυτοκράτορας ότι τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο; Δεν κατάλαβε ότι το ανθρώπινο δυναμικό της αυτοκρατορίας του όχι μόνον χάνει την απασχόλησή του, αλλά χάνει και το "πλεονέκτημά" του έναντι των υπολοίπων λαών; Οι χριστιανικοί λαοί, εξαιτίας της εξειδίκευσής τους και της παραγωγικότητάς τους, ήταν ένα μεγάλο "κεφάλαιο" της αυτοκρατορίας. Η ανεργία τούς εξουδετέρωνε. Δεν είναι ότι τους εξαθλίωνε, βυθίζοντάς τους στη φτώχεια. Τους έβγαζε από το "παιχνίδι" της εξέλιξης, εφόσον τους καθιστούσε άχρηστους. Τους καθιστούσε ανεκπαίδευτους και μέσα στον χρόνο μη ανταγωνιστικούς ...Ούτε αυτό το είδε ο "αυτοκράτορας"; Το τι συνέβαινε μέσα στην κοινωνία το είδε; Δεν έβλεπε ο Πάπας ότι ολόκληρες οι χριστιανικές κοινωνίες έπεφταν θύματα της τοκογλυφίας; Μέχρι τις ημέρες του ποτέ και για κανέναν λόγο δεν επέτρεπαν οι εξουσίες στους ιδιώτες τραπεζίτες να χρηματοδοτούν την αγορά στέγης. Γιατί; Για να μην δημιουργηθεί "φούσκα" στα ακίνητα. Για να μην πέσουν οι άνθρωποι θύματα μιας από τις βασικότερες τους ανάγκες. Για να μην πέσουν θύματα της ανάγκης τους να στεγάσουν τις οικογένειές τους και το μέλλον τους. Ξαφνικά ολόκληρη η χριστιανική αυτοκρατορία "μέθυσε" από τη χρηματοδότηση των ακινήτων. Κανένας δεν σταμάτησε τους τοκογλύφους, όταν αυτοί ανέβασαν τις αξίες των σπιτιών σε "ύψη" πρωτοφανή κι απίστευτα. Αφελείς άνθρωποι νόμιζαν ότι ανακάλυψαν την νέα οικονομία. Νόμισαν ότι με ένα σπιτάκι, που κληρονόμησαν, έγιναν επιχειρηματίες. Το ακριβοπούλησαν και νόμισαν ότι ανακάλυψαν την οικονομία του μέλλοντος. Ευγνωμονούσαν τις τράπεζες, οι οποίες έδιναν τα δάνεια στους ομοίους τους αφελείς ν' αγοράζουν τα σπίτια τους. Μέσα σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι "χρωστούσαν" άπειρα χρήματα. Επειδή μιλάμε για εργαζόμενους, μιλάμε ότι χρωστούσαν το σύνολο της "εργατικής" τους "ζωής". Μιας "ζωής", όμως, η οποία δεν ήταν απλά υπερχρεωμένη, αλλά —εξαιτίας των ίδιων τοκογλύφων— και βουτηγμένη στην ανεργία. Οι χριστιανοί, δηλαδή, αγόρασαν πανάκριβα σπίτια, "υποθηκεύοντας" την εργασία τους την εποχή που θα έχαναν και την εργασία τους. Όμως, δεν ήταν μόνον τα σπίτια. Καθημερινά οι λαοί έπεφταν θύματα της τραπεζικής προπαγάνδας ..."Δώσε αύξηση στον εαυτό σου" ..."Ζήσε σαν πλούσιος" ..."Πραγματοποίησε μια ευχή" ...Κάνε αυτό και κάνε και το άλλο ..."Μην είσαι κορόιδο, λεφτά υπάρχουν". Μέρα-νύκτα λειτουργούσαν τα πλυντήρια της προπαγάνδας. Μέρα-νύχτα έπαιρναν οι τραπεζικοί υπάλληλοι τηλέφωνα στα σπίτια, για να πείσουν τους ανθρώπους να δανειστούν ...Να τους πείσουν να μην είναι "κορόιδα", που χάνουν ευκαιρίες. Εκατομμύρια δανείων και πιστωτικών καρτών δόθηκαν σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν τα χρειάζονταν ή δεν γνώριζαν πώς να τα διαχειριστούν. Η κοινωνία παντελώς απροστάτευτη σε αυτήν την πρωτοφανούς μεγέθους και έντασης πολεμική επίθεση των τραπεζιτών. Ήταν βλάκες οι τραπεζίτες που τους χρηματοδότησαν όλους αυτούς, όταν γνώριζαν ότι σε κάποια στιγμή δεν θα μπορούσαν να τους αποπληρώσουν τα δάνεια; Όχι βέβαια. Οι τραπεζίτες δεν είναι βλάκες. Οι χριστιανοί ήταν απλά απροστάτευτοι από τις "ύαινες" της τοκογλυφίας. Οι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν αυτήν την "παράνοια" με έναν και μόνον στόχο. Να φτάσουν οι ιδιώτες σε αδυναμία να αποπληρώσουν τις τράπεζες και αυτές —εξαιτίας των επίσης ιδιωτικών καταθέσεων— να βρουν το "άλλοθι" να ζητήσουν τη βοήθεια των κρατών. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Αυτό ήταν το μέγα ζητούμενο. Γιατί; Για να μετατραπεί το αφελές και παράνομο ιδιωτικό χρέος σε νόμιμο δημόσιο χρέος. Οι τραπεζίτες είχαν βάλει στο "μάτι" τα ίδια τα κράτη και όχι μόνον κάποια χωράφια και κάποια διαμερίσματα ιδιωτών. Αυτό είχαν ως στόχο τους. Να "φάνε" —εκτός από τις ιδιωτικές περιουσίες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι "υποθηκευμένες" στις δικές τους τράπεζες— και τις δημόσιες περιουσίες των κρατών. Με αυτόν τον απλό τρόπο έβαλαν τον χριστιανικό κόσμο σε μια κινούμενη "άμμο" χρεών και τον λεηλατούν. Η πάλαι ποτέ πιο πλούσια αυτοκρατορία στον κόσμο αυτήν τη στιγμή χρωστάει στους τραπεζίτες πάνω από 35 τρις δολάρια. Όχι μόνον τους "έφαγαν" ό,τι είχαν αποταμιεύσει όλο το προηγούμενο διάστημα της ακμής, αλλά τους φόρτωσαν και χρέη. Με αυτό το ποσό τώρα θέλουν οι τραπεζίτες να αγοράσουν τον ίδιο τον χριστιανισμό. Για να επιτύχουν ακόμα πιο εύκολα τους στόχους τους, οι τραπεζίτες επένδυσαν και στα ΜΜΕ. Γιατί; Για να παρακάμψουν τα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή πρόβαλαν στα μέλη τους οι παραγωγικές κοινωνίες. Οι τραπεζίτες και οι έμποροι συνεργάτες τους δεν ήθελαν τα υγιή κοινωνικά πρότυπα. Δεν ήθελαν τον φιλόπονο επιστήμονα, ο οποίος εργάζεται μέρα και νύχτα, εξαιτίας της δίψας του για δόξα. Δεν ήθελαν τον φιλόπονο εργάτη, ο οποίος εργάζεται ευσυνείδητα στο εργοστάσιο, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Αυτοί ήθελαν "επιστήμονες" αδίστακτους, οι οποίοι, μιμούμενοι τον Μέγκελε, θα έκαναν ακόμα και εγκλήματα για να γίνουν πλούσιοι. Αυτοί ήθελαν τεμπέληδες "καταναλωτές", οι οποίοι θα υποθήκευαν τα πάντα για ν' αγοράσουν ρούχα και αυτοκίνητα και θα μισούσαν τα εργοστάσια. Όλα αυτά όμως προϋπέθεταν ν' αλλάξουν τα κοινωνικά πρότυπα. Μέχρι τότε ποιος έδινε τα πρότυπα στον χριστιανισμό; Ποιος έδινε τα παραγωγικά πρότυπα στον παραγωγικό χριστιανισμό; Η εκκλησία —η οποία ταύτιζε τα συμφέροντά της με την ισχύ της αυτοκρατορίας και άρα με την παραγωγικότητά της— δεν ήταν "παραγωγός" όλων των νόμιμων προτύπων; Ακόμα δηλαδή κι αν υποθέσουμε ότι ο αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ένας άσχετος ιερέας, δεν έβλεπε ως ιερέας ότι απειλούνταν η "δουλειά" του; Δεν έβλεπε ότι οι πιστοί δεν τον άκουγαν αυτόν, αλλά μιμούνταν κάποιον διάσημο "καραγκιόζη" των ΜΜΕ και του Χόλυγουντ; Ακόμα δηλαδή κι αν ήταν εντελώς βλάκας, έπρεπε να βλέπει ότι κάποιοι πονηροί έμποροι και τραπεζίτες έχουν κάνει κοινωνικά πρότυπα τους δικούς τους "εκλεκτούς" ...Τις πόρνες, τους τεμπέληδες και τους άχρηστους ...Τους άθεους, τους πολυπολιτισμικούς, τους αυθαίρετους, τους καραγκιόζηδες ...Όλους όσους κουβαλούσαν μια "πραμάτεια" πάνω τους και ήθελαν να την πουλήσουν ...Όλους όσους δεν ήθελαν να εργαστούν πραγματικά, αλλά να φερθούν σαν "επιχειρηματίες" με επιχείρηση, που ξεκινούσε από τον κώλο τους και δεν έφτανε πιο πέρα από τα πόδια τους ή το λαρύγγι τους. Όλα αυτά αλλοίωσαν όχι μόνον τη λειτουργία του χριστιανικού κόσμου, αλλά και την ίδια τη βιολογία του. Οι χριστιανοί έπαψαν να ενδιαφέρονται να κάνουν οικογένειες. Ενδιαφέρονταν για τη μεγάλη "ζωή", την οποία υπόσχονταν οι τραπεζίτες. Ενδιαφέρονταν για μεγάλες "καριέρες", οι οποίες θα τους έδιναν μερίσματα, βίλες και γιότ. Σταδιακά, δηλαδή, ο χριστιανισμός δεν έκανε αυτά, τα οποία έκανε επί αιώνες ως πληθυσμός υγιών ανθρώπων και άρχισε να μπαίνει σε φάση υπογεννητικότητας. Άρχισε να μπαίνει σε φάση πληθυσμιακής παρακμής και αλλοίωσης της δυναμικότητάς του. Πάνω ακριβώς σε αυτό το πρόβλημα ήρθε και προστέθηκε το χειρότερο που θα μπορούσε να προστεθεί και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ο πληθυσμός, ο οποίος είχε αρχίσει να υποβαθμίζεται, αναγκάστηκε να δεχθεί άλλους πληθυσμούς με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Ο χριστιανικός κόσμος, ο οποίος γερνούσε τεμπελιάζοντας και ονειρευόμενος τη "μεγάλη" ζωή, άρχισε να "πλημμυρίζει" από αλλόθρησκους πληθυσμούς, νεανικούς, εργατικούς, φιλόδοξους και βέβαια "καρπερούς". Ο Πάπας και πάλι "κοιμόταν". Ο υπερασπιστής των συμφερόντων του ποιμνίου του δεν είδε ότι αυτά τα συμφέροντα απειλούνται. Δεν είδε ότι με την εγκληματική φιλομεταναστευτική πολιτική, την οποία ακολούθησαν οι ηγεσίες των χριστιανικών κρατών, στην πραγματικότητα "αλλοίωσαν" σε μεγάλο βαθμό τη θρησκευτική "ομοιογένεια" και βέβαια τη δογματική "καθαρότητα" της επικράτειάς του ...Μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια αλλόθρησκων μέσα στην ίδια την Ευρώπη ...Μιλάμε για πραγματικό εποικισμό της από πληθυσμούς με "ακμάζοντα" χαρακτηριστικά" ...Για πληθυσμούς, ο οποίοι δεν "ενσωματώνονται" στις τοπικές κοινωνίες και οι οποίοι διαρκώς ζητούν και παίρνουν δικαιώματα εις βάρος των χριστιανών. ...Μιλάμε για ένα πρόβλημα, το οποίο παλαιότερα θα αποτελούσε αίτιο πολέμου για την Αγία Έδρα. Ποτέ στην ιστορία δεν επέτρεψε καμία θρησκεία τη μετακίνηση τόσων πολλών αλλόθρησκων εντός της επικράτειάς της ...Αλλόθρησκων, οι οποίοι όχι απλά δεν ενσωματώνονται στις κοινωνίες στις οποίες εισάγονται, αλλά ενθαρρύνονται και πολλές φορές χρηματοδοτούνται για να μην ενσωματωθούν ...Αλλόθρησκων, οι οποίοι τυγχάνουν ειδικής "υποδοχής" οργανώσεων, οι οποίες χρηματοδοτούνται από τους τραπεζίτες και οι οποίες τούς κατευθύνουν με ασφάλεια στα όποια αντιχριστιανικά τους αιτήματα. Ποτέ άλλοτε ο ανθρωπισμός και ο πολιτισμός δεν αποτέλεσαν τόσο ισχυρά εργαλεία, για να αδικηθούν άνθρωποι μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες. Εντός του χριστιανισμού —και χωρίς την αντίδραση της ηγεσίας του— έχουμε δει απερίγραπτα πράγματα. Βλέπει κανείς, για παράδειγμα, φανατικούς Ισλαμιστές, να ζούνε στην κυριολεξία πλούσια, κάνοντας "μεροκάματο" την καταγγελία του χριστιανικού φανατισμού. Βλέπουμε Πακιστανούς —που, εξαιτίας του φανατισμού τους, καίνε ζωντανούς Ινδούς, επειδή δεν θέλουν τη συνύπαρξη με αυτούς στην πατρίδα τους— να είναι υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας στη χριστιανική Δύση. Οι φανατικοί της μονοπολιτισμικότητας στην πατρίδα τους γίνονται φανατικοί οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας στη Δύση. Αυτοί, οι οποίοι μπήκαν λαθραία στην Ευρώπη, για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, μόλις χορτάσουν την πείνα τους, θέλουν να περιφέρονται με μπούργκα μπροστά στον Πύργο του Άιφελ. Αυτοί, οι οποίοι δεν ενσωματώνονται στις κοινωνίες της Δύσης, λόγω του φανατισμού τους, υπερασπίζονται το δικαίωμά του φανατισμού τους, καταγγέλλοντας τον φανατισμό των άλλων. Εξυπηρετούν δηλαδή τον δικό τους φανατισμό, κατηγορώντας τον φανατισμό των χριστιανών και μάλιστα χρησιμοποιώντας χριστιανική επιχειρηματολογία ...Καταγγέλλουν τον φανατισμό των άλλων, που δεν διαφέρουν από τους ίδιους ...Χρησιμοποιούν ό,τι έχει "εφεύρει" ή "επινοήσει" η χριστιανική κοινωνία —για να βελτιώσει τη ζωή της— εναντίον της. Εδώ ίσως κάποιος να μας χαρακτηρίσει άδικους γι' αυτούς τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Μόνον αυτοί είναι φανατικοί; Μα δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν συγκρίνουμε φανατισμούς. Να δεχθούμε ότι οι χριστιανοί είναι ακόμα χειρότεροι ...Οι χειρότεροι του κόσμου, να πούμε; Δεν υπάρχει πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι οι χριστιανοί βρίσκονται στις εστίες τους. Δεν είναι το πρόβλημα οι χριστιανοί. Θα ήταν πρόβλημα, αν πήγαιναν ως φανατικοί μετανάστες στη Βαγδάτη ή το Ριάντ και είχαν την απαίτηση, ως οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας, να υπερασπιστούν το δικαίωμα των προγαμιαίων σχέσεων. Θα ήταν πρόβλημα, αν πήγαιναν ως μετανάστες στη Σαουδική Αραβία και έβαζαν τις κόρες τους να φοράνε μίνι, να πίνουν βότκα και να οδηγούν αυτοκίνητα. Τότε θα ήταν πρόβλημα αυτοί οι φανατικοί χριστιανοί, γιατί με τον φανατισμό τους θα "αναστάτωναν" αυτούς, οι οποίοι τους φιλοξενούσαν. Στην περίπτωσή μας είναι πρόβλημα αυτοί, οι οποίοι θέλουν να κυκλοφορούν με τη μπούργκα στο Παρίσι ή το Λονδίνο. Στην περίπτωσή μας είναι αυτοί, οι οποίοι "εισβάλουν" εντός του χριστιανισμού, όχι ως άνθρωποι που θέλουν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, αλλά ως πιστοί κάποιας άλλης θρησκείας έτοιμοι να δώσουν εκτός "έδρας" ματς. Είναι πρόβλημα όχι γι' αυτά που πιστεύουν, αλλά για τις συνέπειες να υπερασπίζονται αυτά τα οποία πιστεύουν σε χώρους που δεν τους ανήκουν. Δικαίωμα και ύψιστη Υποχρέωση του ανθρώπου είναι να λατρεύει τον Θεό του και να υπερασπίζεται την πίστη του. Υποχρέωσή του όμως είναι να γνωρίζει πού μπορεί να το κάνει αυτό και μέχρι πού φτάνουν τα προσωπικά του δικαιώματα. Απλά πράγματα. Δεν μπορείς να μπαίνεις σε ένα ξένο σπίτι ως ικέτης και μόλις φας λίγο ψωμί και στανιάρεις να ανεβαίνεις με τα παπούτσια στο τραπ