Το γερμανικό ή το γαλλικό οικονομικό μοντέλο;
Ο πρόεδρος Sarkozy θέλει τη Γαλλία να μοιάσει όσο το δυνατόν την Γερμανία. Σε πρόσφατη ομιλία του, έκανε 15 θετικές αναφορές στο γερμανικό οικονομικό μοντέλο.
Σε αντίθεση με την Γαλλία, είπε, η Γερμανία μεταρρύθμισε την οικονομία της, και τώρα απολαμβάνει τα κέρδη της βελτιωμένης ανταγωνιστικότητας, και της πλούσιας οικονομικής απόδοσης.
Θρήνησε την παρακμή της γαλλικής βιομηχανίας, και επαίνεσε την επιτυχία των Γερμανών στην υπεράσπιση της δικής τους.
Έχει όμως δίκιο ο Sarkozy να κριτικάρει την γαλλική οικονομία; Και άραγε, θα ήταν λογικό για την Γαλλία να μιμηθεί το γερμανικό μοντέλο;
Ο Sarkozy έχει δίκιο στο ότι η Γερμανία αποτελεί μια περισσότερο βιομηχανική οικονομία από ότι η χώρα του. Το μερίδιο της βιομηχανίας στη συνολική οικονομία της Γαλλίας είναι πολύ χαμηλό, στα ίδια επίπεδα με αυτό της Αγγλίας, την οποία ο Γάλλος πρόεδρος χαρακτηρίζει ως χώρα στερούμενη βιομηχανικής βάσης.
Το ίδιο καλά τα πάνε και οι γερμανικές εξαγωγές, την ώρα που οι αντίστοιχες γαλλικές χωλαίνουν. Όμως, το μέγεθος της βιομηχανίας μιας χώρας, δεν έχει άμεση σχέση με την οικονομική της επιτυχία.
Για παράδειγμα η Ιταλία, που έχει μεγάλη βιομηχανική βάση, αλλά που συγχρόνως αποτελεί την λιγότερο αποδοτική οικονομία ανάμεσα στις πιο μεγάλες αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Το ίδιο και η Ιαπωνία, που εδώ και 20 χρόνια παραπαίει οικονομικά.
Στην πραγματικότητα, η Γαλλία έχει ένα αξιοπρεπές οικονομικό προφίλ, σε σχέση με την Γερμανία. Στο διάστημα 1992-2001, η Γαλλία πέτυχε ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ της κατά 2.1%, σε σχέση με το αντίστοιχο 1.6% της Γερμανίας.
Τα επόμενα δέκα χρόνια (ως το 2011), και οι δυο χώρες δεν τα πήγαν καλά, σημειώνοντας ετήσια ανάπτυξη μόλις 1.1%.
Αν και η γερμανική οικονομία τα πήγε καλύτερα από την γαλλική το 2010, και το 2011, εν τούτοις, οι προοπτικές ανάπτυξής τους είναι σχετικά όμοιες, τουλάχιστον σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν, του ΔΝΤ, και του OECD. Όλοι αυτοί προβλέπουν μια ανάπτυξη της τάξης του 0.5% το 2013, και 1.5% το 2013.
Το καλύτερο μέτρο της οικονομικής απόδοσης είναι η παραγωγικότητα. Και η μέση παραγωγικότητα (ανά εργαζόμενο) της Γαλλίας είναι ελαφρώς υψηλότερη από αυτήν της Γερμανίας, ενώ η παραγωγική ανάπτυξη των δυο χωρών ήταν περίπου 0.7% μεταξύ 2002 και 2011.
Μέχρι πρόσφατα (2008) οι δείκτες της ανεργίας ήταν παρόμοιες και στις δυο χώρες. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως, η Γερμανία τα πήγε καλύτερα. Στα τέλη του 2011, η γερμανική ανεργία ήταν μόλις 6%, ενώ αυτή της Γαλλίας 10%. Εδώ μπαίνει και ένας δημογραφικός παράγοντας. Λόγω της χαμηλής γερμανικής γεννητικότητας, λιγότεροι είναι αυτοί που μπαίνουν στην αγορά εργασίας, σε σχέση με την Γαλλία.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη παράμετρος. Οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις Hartz, με βάση τις οποίες η προηγούμενη γερμανική κυβέρνηση αποδυνάμωσε την διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων, και κατάφερε να μειώσει τα ημερομίσθια τους. Προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό, τα μεροκάματα έπεσαν έως και 2% μεταξύ 2002-2011, ενώ στην Γαλλία αυξήθηκαν κατά 10%. Αυτό επηρέασε και την ιδιωτική κατανάλωση. Την ίδια περίοδο, η ιδιωτική κατανάλωση αυξήθηκε 4% στη Γερμανία, και 17% στη Γαλλία.
Στον βαθμό που η Γερμανία έγινε πιο ανταγωνιστική, αυτό οφείλεται στην μείωση των ημερομισθίων, και όχι στην ανάπτυξη της παραγωγικότητάς της. Επίσης, η μείωση των εισοδημάτων (και του πληθωρισμού), συνετέλεσε στο να γίνουν οι γερμανικές εξαγωγές σαφώς πιο ανταγωνιστικές.
Την ίδια περίοδο, στη Γαλλία έγινε το αντίθετο. Έτσι, ενώ πριν από δέκα χρόνια και οι δυο χώρες είχαν σχετικά χαμηλά λογιστικά πλεονάσματα, σήμερα η Γαλλία υποφέρει από έλλειμμα του ΑΕΠ της τάξης του 3%, ενώ η Γερμανία απολαμβάνει πλεόνασμα 6%. Αυτό βεβαίως αγχώνει τους Γάλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Στον τομέα του δημόσιου χρέους, οι δυο χώρες βρίσκονται κοντά, γύρω δηλαδή στο 80% του ΑΕΠ τους. Η Γαλλία όμως έχει μεγαλύτερο έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Το γερμανικό έλλειμμα έπεσε στο 1% το 2011, ενώ το γαλλικό παραμένει στο 5.7%.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Γαλλία θα πρέπει να ενισχύσει τα δημοσιονομικά της, αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε δυο στοιχεία: Πρώτον, η Γαλλία ενδιαφέρεται περισσότερο από την Γερμανία στην διατήρηση της ανάπτυξης στην εσωτερική ζήτηση. Δεύτερον, μεγάλο μέρος του ελλείμματος οφείλεται στα πολύ υψηλότερα επίπεδα δημοσίων επενδύσεων της Γαλλίας (3.2% του ΑΕΠ), από ότι της Γερμανίας (1.7%), που έχει τις δεύτερες μικρότερες δημόσιες επενδύσεις σε ολόκληρη την ΕΕ.
Ο Γάλλος πρόεδρος έχει δίκιο να ανησυχεί. Όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και η δική του χώρα περνάει δύσκολες ώρες. Το θέμα είναι όμως, όντας η δεύτερη ισχυρότερη οικονομικά χώρα της ΕΕ, να αντλήσει τα σωστά μαθήματα από όλα όσα συμβαίνουν στην Γερμανία.
Το σίγουρο είναι πως η Γάλλοι θα πρέπει να αναμορφώσουν το εργασιακό τους. Προς το παρόν, οι τυχεροί, αυτοί δηλαδή που έχουν εργασία πλήρους απασχόλησης, απολαμβάνουν πολλά προνόμια. Αυτό όμως το καθεστώς εμποδίζει τις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν άτομα με πλήρη απασχόληση, καταδικάζοντας έτσι τους νέους σε δουλειές μερικής μόνο απασχόλησης.
Βέβαια, ούτε και το γερμανικό εργασιακό μοντέλο δεν θα πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα για τους Γάλλους. Οι Γερμανοί ακολούθησαν αυτή τη στρατηγική, επειδή δεν το έκανε κανένας άλλος. Αν όμως το κάνει και η Γαλλία, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την σύνθλιψη της εσωτερικής ζήτησης, τόσο στη Γαλλία όσο και σε ολόκληρη την ΕΕ, και την επιδείνωση της κρίσης της ευρωζώνης.
Η Γαλλία, και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ μπορούν να διδαχτούν πολλά από την Γερμανία. Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουν τι θα είναι αυτά. Ένας μεγάλος βιομηχανικός τομέας, και ένα μεγάλο πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο δεν είναι δείκτες οικονομικής ισχύος. Για κάθε κράτος που έχει εμπορικό πλεόνασμα, κάποιο άλλο έχει έλλειμμα.
Η Γαλλία έχει αρκετές αδυναμίες. Αλλά σε μερικά σημεία του, το γαλλικό μοντέλο, με μια οικονομία ωθούμενη από την εσωτερική ζήτηση, δείχνει καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης, και επιστροφής στην οικονομική υγεία (για ολόκληρη την ευρωζώνη), από ότι το αντίστοιχο γερμανικό.
Real Clear World
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου