Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
Οι πολιτικοί, ο τραπεζίτης, το τίμημα και για ποιους
Τώρα που αυτό το ψυχόδραμα -ή η ιλατροτραγωδία- των τελευταίων πέντε ημερών έλαβε τέλος, ας επιχειρήσουμε μια μικρή αποτίμηση.
Πρώτα τα καθαρά πολιτικά. Ποιος επέβαλε τη «λύση Παπαδήμου»; Οι τράπεζες, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, που λέει η «αριστερή» άποψη; Ανοησίες. Ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και, κυρίως, ο... Πετσάλνικος την επέβαλαν.
Τον Παπαδήμο δεν τον ήθελαν ούτε ο απερχόμενος πρωθυπουργός ούτε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Γι' αυτό συμφώνησαν εύκολα στη λύση Πετσάλνικου, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Παπανδρέου για να κυβερνά με τη σκιά του και ο Σαμαράς για να εισπράξει όλη τη φθορά του ΠΑΣΟΚ.
Η αντίδραση των βουλευτών, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, απέτρεψε μια λύση που σήμερα θα είχε γίνει ήδη κωμωδία στα ΜΜΕ. Φυσικά, η νέα λύση Παπαδήμου γίνεται ασμένως αποδεκτή από τους Ευρωπαίους, αλλά αυτό ερμηνεύεται με τον κανόνα του αυτονόητου.
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τη λύση Παπαδήμου; Το βέβαιο είναι ότι έχουν χάσει ήδη τα δύο μεγάλα κόμματα, που μονοπωλούσαν ώς τώρα την εξουσία. Η απαξίωσή τους κοντεύει να γίνει τέλεια. Και δεν πρέπει να επιχαίρει κανείς γι' αυτό, γιατί ο ρόλος της πολιτικής δεν τελείωσε ούτε μπορούν να μας κυβερνούν εσαεί τραπεζίτες.
Ομως, Παπανδρέου και Σαμαράς έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αυτοδιασυρθούν, όπως είπε και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος. Ειδικά ο Παπανδρέου άνοιξε το χορό που μοιραία κατέληξε στην πλήρη απαξίωση ενός άλλοτε κραταιού κόμματος. Τώρα θα παλέψει με νύχια και με δόντια να κρατήσει την κομματική καρέκλα; Αν το κάνει, θα αποδειχθεί μοιραίος άνθρωπος και για το κόμμα του.
Ο Σαμαράς, από την άλλη, εισπράττει τώρα μαζεμένες όλες τις συνέπειες των απανωτών αντιφάσεών του. Οι αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι του τον βλέπουν τώρα να στηρίζει όλες τις μνημονιακές επιλογές. Οι «νοικοκυραίοι» της Δεξιάς τον βλέπουν να εξακολουθεί να παίζει διπλό παιχνίδι: κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη και στενοί συνεργάτες του να μπαίνουν στην κυβέρνηση και κάποιοι άλλοι να βγαίνουν στις τηλεοράσεις να λένε ότι... δεν συγκυβερνούν! Τι καταλαβαίνουν; Οτι στην πρώτη ευκαιρία οι δεύτεροι θα πετάνε πεπονόφλουδες στους πρώτους.
Και ο νέος πρωθυπουργός πού χωράει σε όλο αυτό το σκηνικό; Τι θέλει και τι μπορεί να κάνει; Είναι ένας στυγνός τεχνοκράτης, άβουλο όργανο του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος, που αδιαφορεί γι' αυτά που γίνονται στη χώρα του; Ανοησίες.
Οι άνθρωποι προσδιορίζονται από τις καταβολές τους, τη συγκρότησή τους, την επαγγελματική τους πορεία, την εικόνα τους. Οπως έγραψε ο αριστερός (του Συνασπισμού) καθηγητής Γιάννης Πρωτονοτάριος στην «Αυγή», ο Παπαδήμος το 1972 ήταν μεταξύ των αντιχουντικών φοιτητών, που «έκαναν ένα ντου και πήραν από τους χουντικούς το Σύλλογο» στο φημισμένο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ο Παπαδήμος έγινε ταμίας του). Αρα, στα νιάτα του και σε μια δύσκολη στιγμή δεν ήταν επιτήδειος ουδέτερος.
Η επιστημονική συγκρότησή του δεν αμφισβητείται. Εκανε καριέρα στον τραπεζικό κλάδο, αλλά -αξιοσημείωτο- όχι στον ιδιωτικό τομέα. Ηταν στέλεχος της Τραπέζης της Ελλάδος, στην οποία τον τοποθέτησε διοικητή το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ηταν ο κεντρικός τραπεζίτης που συνέβαλε στη είσοδο της χώρας στο ευρώ επί διακυβέρνησης Σημίτη. Και τα τελευταία χρόνια έγινε παγκοσμίως γνωστός ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δίπλα στον Τρισέ.
Η πρώτη εικόνα του έξω από το προεδρικό μέγαρο, συγκρινόμενη με την αντίστοιχη των πολιτικών, ήταν η νύχτα με τη μέρα. Ο λόγος του είχε αρχή, μέση και τέλος. Καταλάβαινες τι έλεγε. Δεν έλεγε, όπως ο Παπανδρέου, «Πετσάλνικος» το βράδυ και το γύριζε σε «Παπαδήμος» το πρωί. Δεν έλεγε, όπως ο Σαμαράς, «δεν συγκυβερνώ» το πρωί κι έβαζε στην κυβέρνηση τους δύο αντιπροέδρους του κόμματός του την επομένη.
Αν ο τραπεζίτης Παπαδήμος κάνει τη δουλειά, που ανέλαβε, καλύτερα από τους πολιτικούς, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Αν η παρουσία του γίνει αφορμή για να σοβαρευτούν οι πολιτικοί, ακόμα καλύτερα. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία.
Αποχή και αδιέξοδα
Τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς επέλεξαν, για άλλη μια φορά, τη λύση της αποχής από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Καταγγέλλουν ότι η νέα κυβέρνηση «δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση», επειδή δεν έγιναν εκλογές. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όμως, είχαν καταγγείλει και την κυβέρνηση Παπανδρέου, αν και είχε προέλθει από εκλογές. Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει περιορισμένο χρόνο θητείας. Αν οι επόμενες εκλογές δεν βγάλουν αυτοδυναμία και απαιτηθεί ξανά κυβέρνηση συνεργασίας, ποια λύση θα προτείνουν η Παπαρήγα και ο Τσίπρας; Αριστερή κυβέρνηση συνεργασίας; Με ποιους; Μεταξύ τους τρώγονται σαν τα σκυλιά. Αν σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας σαν τη σημερινή, πάλι θα την καταγγείλουν; Το αστικό σύστημα εξουσίας βρίσκει κάποιες διεξόδους, όσοι το αμφισβητούν βιώνουν το δικό τους αδιέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου